Belgisch bier en eten in een sterrenrestaurant

Maandag en dinsdag liep de temperatuur weer op en bleef de regen beperkt tot de uurtjes die we in de klas zaten. Na het zwemmen maandag ploften we met een buffetafhaalmaaltijd op de bank en zagen we een mailtje van de studiecoördinator met als bericht hoeveel mensen er nu inmiddels voor welke minor waren aangemeld en daadwerkelijk ingeschreven. Omdat ze alleen aantallen noemde en geen namen, wist Bastiaan nog steeds niet zeker of hij nu voor de tweede en juiste minor aangemeld was, en de coördinator reageerde ook een paar dagen niet op zijn vraag, maar donderdag kwam er gelukkig een bevestigend antwoord, al is de inschrijving nu nog niet definitief omdat de contactpersoon van de minor tot nu toe nog niet heeft gereageerd op de mailtjes. In het lijstje stond ook dat iemand helaas afgewezen was wegens een te late inschrijving en dat is natuurlijk een kwalijke zaak, want de inschrijving is in ons geval niet helemaal eerlijk verlopen. Dinsdag was een van de klasgenoten van Bastiaan jarig en Bastiaan had van zijn lerares geld gekregen om voor een taartje te zorgen. Een van de andere klasgenoten had vers fruit meegomen en ook de jarige zorgde voor traktaties, dus dat was een middagje snoepen (ook voor mij!). Woensdagochtend mocht ik luisteraar spelen voor Bastiaan die zijn presentatie over terrorisme nog een keertje door wilde nemen voor de les en daarna had ik een afspraak met Kitty en Fanny (ook Fanny was een klasgenootje van Engels) om hen te interviewen voor mijn eigen eindpresentatie over de mate van gebruik van Chinese en westerse medicijnen in China, Taiwan en het westen. Na dit gesprek zocht ik de bibliotheek op, Bastiaan was nog even terug naar huis gegaan. Van half twee tot twee uur zat ik echter in het donker, want de Taiwanese overheid had dit moment uitgekozen voor een luchtaanvaloefening. Niemand mocht de straat op en als je dat wél deed, stuurde politie je terug naar binnen. Ook het openbaar vervoer lag een half uur plat, dus als je op dat moment in de bus zat, mocht je een half uur langer stilstaand langs de kant van de weg blijven zitten. Ik heb twee keer een luchtalarm gehoord, maar wat er verder gebeurd is… Waarom alle lichten in de gebouwen uit moesten weet ik overigens ook niet. ’s Middags mocht Bastiaan zijn presentatie houden en hij had in zijn verhaal ook een aantal vragen verwerkt, waar zijn klasgenoten op mochten antwoorden en zo een ananas- of bosbessencakeje konden winnen. Helaas wisten ze bij de meeste vragen het antwoord niet en durfden ze ook niet te gokken, dus dat was voor Bastiaan een beetje jammer, maar de presentatie zit er in ieder geval voor hem al op! Om acht uur hadden we met de acht Nederlandse NTNU-studenten én Tamara afgesproken in een heus Belgisch biercafé! Onder het genot van een drankje (voor velen al maanden geleden) en wat nootjes werd het een erg gezellig avondje. Donderdagavond had Bastiaan een etentje met zijn klasgenoten en lerares dat erg gezellig was. Vrijdag namen zijn klasgenoten ons mee naar ‘het beste restaurant van Taipei’ met zelfs een Michelinster, in de ‘kelder’ van de Taipei 101. Bastiaan en ik zijn het afgelopen jaar twee keer in de lift gestapt om bijna negentig verdiepingen omhoog te vliegen, maar blijkbaar was er onder de begane grond nog een hele afdeling met allerlei restaurants! Ondanks de reservering die gemaakt was, moesten we best lang wachten voor de deur tot we naar binnen mochten. We waren uiteindelijk met een redelijk grote groep (de Canadezen hadden ook een paar vrienden en familieleden uitgenodigd), maar van iedereen waren één Canadese jongen, Bastiaan en ik de enigen zonder Aziatisch bloed, dus een van de serveersters vroeg in het Chinees en naar ons wijzend of ‘die buitenlanders’ er ook bij hoorden. Eenmaal binnen (aan twee verschillende tafels geplaatst) aten we een aantal dumplings waar soep in zat, een hapje dat blijkbaar ontzettend bekend is in Taiwan. Het was lekker en het zag er mooi uit, maar zo bijzonder als de Taiwanezen het vinden, vond ik het niet. Na afloop waren Bastiaan en ik het erover eens dat uit eten gaan in Nederland (en dan hoeft het echt geen sterrenrestaurant te zijn) toch echt stukken beter is dan in Taiwan. We hebben volgens mij nog geen half uur aan tafel gezeten, om de drie minuten kwam een ober iets te enthousiast onze thee bijschenken en omdat alle Taiwanezen lijken te schreeuwen in plaats van praten kun je aan tafel de persoon naast je amper verstaan. De volgende dag las Bastiaan heel toevallig op internet in een artikel dat dit restaurant pas was uitgeroepen tot ‘beste restaurant van Azië’! Zaterdag vertrokken we in de middag naar Taipei Main Station, waar we een tafel voor negen reserveerden in het enorme buffetrestaurant waar we de eerste avond met papa, mama en Laura gegeten hadden. Samen met de acht NTNU-gangers en Tamara gaan we hier maandag nog een keer uit eten, al denk ik dat ik niet meer zoveel ga eten als die eerste keer… In de Zara vonden we vervolgens voor mij een nieuw kledingsetje dat mee kan op vakantie, helaas was er voor Bastiaan niets leuks te koop. Na dit gewinkel zochten we ons hostel op voor dit weekend, ons laatste weekendje ‘uit’ in Taipei (drie metrohaltes verder dan waar Bastiaan woont). Via een smal steegje kwamen we ergens in een kamertje uit, waar we de eigenaar per telefoon moesten vertellen dat we aangekomen waren en graag onze sleutel wilden. Er waren wat andere hostelgasten in de ruimte – Amerikanen – die ons vroegen waar we vandaan kwamen en erg verrast waren toen we ‘Nederland’ zeiden. Er was blijkbaar een Chinees-Nederlandse jongen in het hostel, die toevallig ook net binnenkwam. Met hem konden we dus Nederlands praten, blijft vreemd als dat hier opeens kan met een vreemde. De man die we gebeld hadden bleek niet de eigenaar, maar een Amerikaan die sinds kort hielp met de boekingen. Samen met hem moesten we naar een ander gebouw lopen (vaak zijn de kamers van hostels hier verspreid over meedere lokaties), waar onze kamer was. Om zes uur hadden we een skypedate met papa, mama, Laura én Henk en Hennie, die in Rucphen op visite waren. Het was een beetje raar om ze allemaal samen in de huiskamer te zien zitten, maar erg leuk natuurlijk! Na het skypen gingen we op zoek naar iets te eten en we belandden in een Italiaans restaurant (dit keer geen Griekse inrichting, wel country en Franse muziek). Gelukkig was het eten er erg goed! Na de Italiaanse maaltijd gingen we op zoek naar een ijsje, maar dat werd uiteindelijk ook nog bijna een hele maaltijd. We besloten ijs van het merk ‘Cold Stone’ te proberen en dat was een hele belevenis! De medewerkers mengden het ijs met wat nootjes, sausjes en stukjes chocolade op een aanrecht met een soort spatels door elkaar en vervolgens werd de bol de lucht ingegooid en opgevangen in een bakje met een wafel. Ondertussen zongen ze samen vrolijke liedjes en aangezien dit een van de weinige keren was in Taiwan dat we het gevoel hadden dat we echt aangekeken en gezien werden, had Bastiaan er zelfs fooi voor over. In restaurantjes en winkels word je vaak een beetje afgesnauwd op een ‘Wat moet je?’-manier, dus dit was echt een verrassing en het ijs was heerlijk! Zondagmiddag wilden we wat aan Spaans doen, maar het was ontzettend heet en eigenlijk werden we daar allebei een beetje lui van. We besloten dus na het avondeten een Dante op te zoeken en nog een poging te wagen. Dit keer met succes!