En nu: VAKANTIE!

Na een heerlijk McDonalds-diner donderdagavond, waren we net op tijd terug in het hostel. Toen we net binnen waren, kwam de regen met bakken uit de lucht. De volgende ochtend stonden er op iedere straathoek weer hordes oude Chinese mannetjes, gewapend met grote schoppen en bezems, om de enorme plassen water weg te vegen. Wij mochten voor de laatste keer naar school, en we hadden een dik pak papier en veel stiften meegenomen, om de kinderen lekker een uurtje te laten tekenen en kleuren (handige manier om geen les te hoeven geven). Toen we aankwamen, werden we zoals gewoonlijk enthousiast begroet door de kinderen. Dat is wel een stimulans geweest voor mij om die laatste week nog door te komen: het zien van de brede glimlach op de gezichtjes van al die kindjes, op het moment dat wij dat klaslokaaltje binnenkwamen. Ze werden nog enthousiaster toen we ze vroegen om een 'flower' te tekenen, en meteen verschenen bij de meeste meisjes mooie bloemetjes, maar sommige jongens hadden er nog wat moeite mee. Na minder dan vijf minuten hadden ze de smaak al te pakken, en werden ook Tamara en ik getekend. Nog iets later verschenen er papieren vliegtuigjes, boten en hoedjes. Zelfs de jongste kinderen vouwden binnen tien seconde een boot, dus een van de meisjes heeft het mij ook geleerd (ik ben het nu wel weer vergeten helaas). Deze twee uur vlogen voorbij, en het was lastig om de kinderen van ons af te slaan (niet letterlijk natuurlijk, dat laten we maar aan de Chinese docenten over) toen we weg moesten. Melissa Gao was inmiddels ook aangekomen en had ons nog een tijdje bezig gezien in de klas. Om elf uur liepen we met haar terug naar de auto, waar de vrolijke chauffeur ons weer opwachtte om ons veilig naar het hostel te brengen. In de auto vroeg Melissa ons wat nou precies onze plannen waren, want het bleek dat ze niet helemaal had begrepen of we de derde en laatste week van het project nog ergens anders geplaatst wilden worden, of dat het voor ons gewoon vakantie werd. Zodra we haar vertelden dat we liever Beijing gingen verkennen, aangezien we daar de afgelopen twee weken veel te weinig tijd voor gehad hadden, snapte ze onze argumenten meteen. Ze had nog geprobeerd of ze een ander project voor ons vieren kon regelen, en het was haar gelukt, maar het was geen probleem voor haar om dat weer af te zeggen. We vonden het wel lief dat ze die moeite nog genomen had voor ons, en zij vertelde ons ook nog dat de schoolleiding ons werk daar erg op prijs stelde. Het bleek dat ze het erg jammer vonden dat we niet meer terug zouden komen, en dat is voor ons ook wel fijn om te horen, aangezien we nooit echt het gevoel hadden erg welkom te zijn daar. Nadat we afscheid hadden genomen van Melissa en haar chauffeur, kon voor ons de vakantie echt beginnen! Sil en Joren waren trouwens nog redelijk gesloopt deze ochtend, omdat de kinderen in hun tweede klas (rond de drie jaar oud) helemaal niet konden tekenen! In Nederland is dat zo'n beetje de dagelijkse bezigheid voor de meeste peuters, maar Melissa vertelde ons dat de ouders van deze kinderen te arm zijn om kleurpotloden e.d. te kunnen kopen, dus de kinderen leren dit helemaal niet! Zo blijkt maar weer hoe ernstig de situatie eigenlijk is hier.
's Middags hebben we op de stoep geluncht, op een straathoek waar een eetkraampje was wat verschillende kleine Chinese broodjes of hapjes verkocht. Ik had iets besteld wat op gehaktballetjes leek, maar het bleek een soort deeg met wortelvulling te zijn. Het was erg lekker, en smaakte naar oliebol met wortel (dus toch iets bekends!). Na het eten gingen Sil en Tamara terug naar het hostel, maar Joren en ik bleven op straat zitten om naar de mensen te kijken die voorbij liepen. Ook hier werden we constant aangestaard. Na een tijdje liepen er twee wat oudere mannen voorbij, die een meter of twintig verderop stil bleven staan en druk met elkaar discussieerden, terwijl ze steeds naar ons bleven kijken. Er werd een telefoontje gepleegd door een van de mannen, en uiteindelijk kwam hij terug en begon in redelijk onverstaanbaar Chinees tegen ons te praten. Hij vroeg wat we in Beijing deden en hoe lang we hier waren. Toen we hem vertelden dat we Engelse les gaven, vroeg hij of we zijn zoon of dochter misschien ook Engelse lessen konden geven. Heel apart dat mensen zoiets aan een onbekende buitenlander vragen, maar hier kan volgens mij echt alles, haha! Helaas voor hem wilden we nu echt vakantie, dus we hebben zijn verzoek maar afgeslagen. Nadat we nog wat boodschappen hadden gedaan, zochten we Sil en Tamara weer op.
's Avonds zijn we met de metro naar een deel van Beijing gegaan waar we nog nooit geweest waren, om te eten. We vonden een groot gebouw waar verschillende restaurantjes in gevestigd waren. Toen we ergens naar binnen gingen, werden we geholpen door een leuk Chinees vrouwtje, die het volgens mij wel grappig vond hoe wij probeerden in het Chinees te bestellen. Ook hier was de menukaart weer onhandig opgebouwd, en zeker omdat Tamara vegetarisch eet, is het altijd eventjes lastig om ook voor haar iets eetbaars te vinden. Uiteindelijk hadden we een keuze gemaakt: Joren en ik probeerden varkensmaag. Op het plaatje in de menukaart zag het er heel erg lekker uit, maar toen het eenmaal voor m'n neus stond, was ik er niet zo gecharmeerd van. Dit was het eerste gerecht waar ik bijna niets van gegeten heb, sinds we in Beijing eten. Gelukkig hadden we ook nog een ander gerecht, wat wel erg lekker was, dus ook hier hadden we weer een goed avondmaal.
Zaterdag mochten we uitslapen tot half acht, daarna wilden we op straat ontbijten met een typisch Pekinees ontbijtje: een pannenkoek (gevuld met ei) dubbelgevouwen, met sla en een sausje ertussen. Iedere ochtend zagen we ontzettend veel kraampjes die dat verkochten en altijd was het er druk, dus dat wilden we ook wel eens proberen. Het was heel erg lekker, zeker in vergelijking met onze smakeloze ontbijtjes van de afgelopen twee weken op onze slaapkamer. Na het ontbijt namen we de metro naar BeiDa, de Universiteit van Beijing, waar we met Lu Laoshi hadden afgesproken. Vandaag ging onze afspraak, die we vorige week moesten afzeggen, gelukkig wel door. Het was heel leuk om onze lerares weer te zien, dit keer in haar land en niet in Nederland. Ze nam ons mee naar de campus, waar een enorm lange rij mensen voor de ingang stond te wachten. Omdat Lu daar studeert en woont, hoeft ze natuurlijk niet in de rij te staan, en wij mochten als haar 'gasten' met haar mee naar binnen. Dat leverde meteen een hoop nieuwsgierige blikken op van de wachtende Chinezen. Eenmaal op de campus liepen we tussen een paar enorme universiteitsgebouwen door, en Lu vertelde bij ieder gebouw in welke vakken er les gegeven werd. Ze liet ons ook de bibliotheek zien, de grootste bibliotheek van China! Daarna moest ze zelf de plattegrond van de campus bekijken, om te weten hoe we moesten lopen (ze studeert daar al een jaar of vijf!). We kwamen bij een groot meer, waar studenten 's ochtends vaak studeren. Het zag er erg mooi uit, er waren ook ontzettend veel Chinese toeristen en Chinese gezinnen, die waarschijnlijk hoopten dat hun zoon of dochter ooit op deze Universiteit zou studeren. Ook hier werden we vaak aangestaard of aangesproken, en moesten we steeds op de foto met mensen. Lu vond het erg grappig om dat te zien, steeds als ze even niet op ons lette, werden we omringd door Chinezen. Nadat we een tijd rondgelopen hadden en gezellig met Lu liepen te kletsen, ging zij buiten de poorten van de campus flesjes water halen (zij kan gemakkelijk naar binnen en naar buiten lopen, wij niet, omdat wij daar niet studeren), terwijl wij op haar wachtten in de schaduw. Net nadat ze weg was, kwam er een jongen op de fiets naar ons toe, die vroeg of hij een foto mocht maken van ons. Toen hij weer weg fietste, nadat hij heel zenuwachtig 'Thank you very much, welcome to Beijing!' had gezegd, zei Joren dat die jongen ons al een tijdje achterna fietste toen we door het park liepen met Lu. Mensen achtervolgen ons hier echt, zo grappig! Ook toen Lu terugkwam, stonden er net een aantal Chinezen om ons heen die met ons op de foto wilden. Nadat we wat van het koude water gedronken hadden (het was echt bloedheet, volgens mij een van de warmste dagen tot nu toe) gingen we lunchen in een restaurant waar een lopend buffet was. Het eten zag er echt heerlijk uit, het was een beetje Westers gericht (zoals pizza, spaghetti, friet, kipnuggets) maar het had toch die typisch Chinese smaak. Er waren gelukkig ook veel Chinese lekkernijen, alles smaakte goed! Toen we allemaal een keer of vijf ons bord hadden gevuld, en een ijsje als toetje hadden gegeten, besloten we naar de boekenwinkel te gaan. Joren en Tamara zochten wat specifieke boeken, die we in de eerder bezochte boekenwinkels niet hadden kunnen vinden, maar met de hulp van Lu is het gelukt! Helaas kon Lu 's middags niet bij ons blijven, want ze moest naar een van onze andere docentes, Luo Laoshi, omdat haar moeder ernstig ziek is. De reis van Beijing naar de woonplaats van Luo zou Lu een uur of vijftien gaan kosten! Ze had ons verteld dat we vanuit BeiDa heel snel bij het Zomerpaleis zouden zijn, dus nadat ze de goede bus voor ons had gevonden, namen we afscheid van haar.
De busreis naar het Zomerpaleis duurde inderdaad niet lang, en rond een uur of drie hadden we entreekaartjes in ons bezit. Het Zomerpaleis bestaat uit vele grote, mooi versierde gebouwen en tempels. Dit complex diende vroeger als buitenverblijf voor keizers, en in de 19e eeuw liet keizerin-weduwe Cixi het complex uitbouwen. Het Zomerpaleis wordt altijd druk bezocht door zowel Chinese als buitenlandse toeristen. Zodra we onder de eerste poort door waren gelopen, begon de fotogekte weer. Ik geloof dat we geen vijf meter konden lopen, of we werden gevraagd te poseren met kleine kindjes, hele gezinnen, of oude mannetjes. Mensen staan hier vaak eerst heel lang stiekem naar je te staren, en zodra ze merken dat je dat in de gaten hebt, vluchten ze snel weg of beginnen ze verlegen te lachen, tot ze genoeg lef hebben verzameld om een foto te vragen. Ook leuk waren de schoolklassen, die op excursie waren naar het Zomerpaleis. De hele klas wilde dan één voor één met je op de foto! Behalve de fotocamera's voor onze neus, hebben we gelukkig ook heel veel mooie Chinese tempels, gebouwen, poorten e.d. gezien. Het was absoluut de moeite waard! Omdat we wat later op de middag aangekomen waren, hadden we een standaard entreekaartje gekocht, wat betekende dat je geen toegang had tot veel van de paleizen. Waarschijnlijk gaan we nog een keer terug, om ook de gebouwen van binnen te kunnen bekijken, maar daar hadden we gisteren geen tijd voor. Rond half zeven zochten we de uitgang weer op, en konden we met de metro terug naar het hostel, om te douchen. Daarna zochten we een restaurant op, waar we al een aantal keer voorbij gelopen waren. Het had zo'n typische Chinese gevel, en zag er verder binnen ook redelijk netjes uit. Eenmaal binnen kregen we opnieuw een menukaart voor ons, die zo ongelooflijk dik was, dat we een kwartier nodig hadden om iedere bladzijde te bekijken! Irritant hier is wel dat de serveersters bij je tafel blijven staan, terwijl je probeert een keuze te maken uit alle gerechten. Gelukkig lopen ze na een tijdje wel weg, als het ze te lang duurt, maar je voelt je nogal opgejaagd op zo'n moment. Tamara vroeg of ze vegetarische gerechten hadden voor haar, maar wat er aangewezen werd was vaak niet vegetarisch, óf het was een salade waar je niet echt een goede avondmaaltijd aan hebt. Uiteindelijk hadden we allemaal toch iets kunnen kiezen, en smaakte alles weer erg goed. Ook deze avond begon het te regenen, dit keer vóórdat we het hostel hadden bereikt, maar gelukkig niet zo hard als eerder deze week. Daarbij is regen helemaal niet zo vervelend, als het overdag zo benauwd en heet is, dus we waren er eigenlijk wel blij mee.
Zondagochtend hebben we lekker uitgeslapen, en Joren en ik zijn samen maar gaan ontbijten om half tien, omdat Sil en Tamara allebei niet wakker werden. We hoopten op weer een ontbijtje op straat, maar daar waren we inmiddels al te laat voor, dus werd het de bakker waar we al eens eerder geluncht hadden. Om half twaalf kwamen we terug in het hostel, en Sil en Tamara sliepen nog steeds, dus dat gaf ons mooi de gelegenheid om dit alles te schrijven en mailtjes te beantwoorden. Hopelijk gaan we zo lunchen, want ik begin weer honger te krijgen. :)