De laatste avond!

Het is al weer zo ver: onze laatste avond in Beijing! Vanavond is er een jiaozi-workshop, die we waarschijnlijk wel gaan volgen, maar eerst moeten er koffers gepakt worden en moet ik nog verslag uitbrengen van de afgelopen dagen, want dat is er een beetje bij ingeschoten.
Dinsdag sliepen we lang uit, daarna hebben we in een parkje in de zon gezeten met een ontbijtje. Het was ontzettend warm, en door de regen de dag ervoor was de blauw hartstikke blauw, in plaats van grauw en bewolkt. Na het ontbijt zijn we naar de winkelstraat gelopen, waar we nog Chinese karakterwoordenboeken hebben gekocht, voor ons volgende studiejaar. Heel toevallig kwamen we dezelfde 'kunstenaar' tegen, door wie we al een keer uitgenodigd waren om naar z'n werk te komen kijken. Helaas voor hem herkende hij ons niet meer, en begon precies hetzelfde praatje als de eerste keer. Toen we hem vertelden dat we zijn werk al bekeken hadden, herinnerde hij het zich pas, dus dat was wel een beetje ongemakkelijk voor hem. Hij probeerde zich er nog uit te redden door ons te vragen of we ons ondertussen niet bedacht hadden en nog eens een kijkje wilden nemen, maar daar trapten we dit keer niet meer in. Nadat we hem hadden gevraagd waarom hij hier was, en niet op vakantie, zoals hij ons had verteld, kregen we een vaag antwoord, waarna hij ons nog een fijne vakantie wenste en er snel vandoor ging.
We wilden nog een kerk bekijken die we vanuit de tourbus hadden zien staan, in de buurt van het hostel. Van buiten was het een erg mooie kerk, maar van binnen was het niet veel bijzonders (voor zover ik gezien heb, want ik was redelijk snel weer buiten, in de zon). Toen we weer trek kregen, zochten we een eettentje op, waar we suanlatang aten (zuurhete soep, al vraag ik me echt af wat Chinezen onder 'zuur' verstaan, want ik merk er nooit iets van). De rest van de middag vloog voorbij, en voordat we het wisten, zaten we weer aan het avondeten bij het inmiddels bekende eettentje. 's Avonds gingen we met de metro terug naar de buurt van ons oude hostel, omdat ik graag nog een keer een crepe wilde eten, die we daar eens als dessert hadden gehad. De crepes kon je ook apart bestellen, aan de buitenkant van het restaurantje, zodat je het mee kon nemen. Ik bestelde er een met ijs, banaan en chocoladesaus, maar helaas was de boodschap verkeerd overgekomen, en kreeg ik een crepe met ijs, chocoladesaus en amandel, maar gelukkig smaakte het goed. Toen we terug wilden naar het metrostation, begon het opeens ontzettend hard te regenen. We besloten een half uur te wachten, daarna moesten we echt terug, want de metro rijdt niet de hele nacht. Het bleef hard regenen, maar na een half uur moesten we er aan geloven en begonnen we aan onze volgende tocht door de regen. Ook nu regende het hard genoeg om alle zijstraten onder water te laten lopen, en toen we wilden kijken hoe diep het water was, stonden we tot onze enkels (en op sommige plaatsen nog veel hoger) in het water. Gelukkig was Joren zo aardig om me op z'n rug over de zijstraten heen te tillen, maar eigenlijk hielp het niet veel, want alsnog was ik doorweekt en zaten m'n benen onder de blaadjes en modder. Ook toen we eindelijk de metro bereikt hadden en aangekomen waren bij de halte waar we uit moesten stappen, regende het nog. Het leek zelfs alleen maar harder te zijn gaan regenen, en het bleef ook maar flitsen in de lucht. We keken uit op de binnenste ringweg van Beijing, vlakbij Tiananmen, waar normaal gesproken het verkeer erg druk is. Nu waren er een stuk minder auto's en taxi's op de weg, maar zodra ze langs reden, spatte het water tot wel drie meter op. Mensen op fietsen of riksja's waren hopeloos verloren (die fietsen op de baan naast de autoweg, dus zij kregen steeds hele golven regenwater over zich heen). Nadat we al een behoorlijke tijd in de metrohal stonden te wachten, kwam het personeel de hekken sluiten, en werden we allemaal naar buiten gejaagd. In onze korte broeken en op slippers begonnen we te rennen, maar we hadden net zo goed kunnen wandelen, want door alle plassen werden we alsnog kletsnat. Toen we ons hostel binnen liepen, moesten de mensen bij de receptie wel om ons lachen, aangezien we voor de zoveelste keer verregend terugkwamen.
Na een warme douche gingen we naar bed, want de volgende dag wilden we op tijd opstaan om naar de Verboden Stad te gaan.
Woensdag zochten we opnieuw ontbijt op straat, en daarna liepen we via de poort van Tiananmen (waar de foto van Mao aan de muur hangt) naar de Verboden Stad. De Verboden Stad ligt midden in Beijing, en vanuit hier bestuurden de Ming- en Qingkeizers China. Ook dit complex is enorm, en nadat we onze entreekaartjes hadden betaald, begonnen we aan een lange dag van tempels, grote stenen vlakten tussen de verschillende tempels, en Chinese toeristen die foto's namen van ons in plaats van van de gebouwen. Het was enorm heet, en we hebben daar tot laat in de middag rondgedwaald. 's Avonds gingen we - vanzelfsprekend - weer bij 'ons' eettentje eten, en Joren vroeg het meisje door wie we iedere avond geholpen worden, of ze bij ons aan tafel wilde komen zitten. Helaas was ze erg verlegen en sprak ze Chinees met een onverstaanbaar dialect, dus was de communicatie lastig, maar we hebben toch minstens anderhalf uur lang een poging gedaan. (Met 'we' doel ik vooral op Joren en Sil, want de laatste paar dagen ben ik op de een of andere manier niet meer in staat een Chinese zin te vormen, heel vervelend.)
Vandaag begonnen we de dag met een ontbijtje in het hostel, want dat was ons vorige keer goed bevallen. Sil bestelde een American breakfast, en Joren en ik wilden de French toast die Sil vorige keer had gegeten. Ook nu weer moesten we minstens een half uur wachten tot we eten kregen, dus ons plan om rond half negen naar de Beijing Zoo te vertrekken, werd met een uur vertraagd. Rond tien uur bereikten we de dierentuin, waar we het deel van het park wilden bekijken, waar we de eerste keer geen tijd voor hadden gehad. Er waren nog olifanten, leeuwen, tijgers, panters, nijlpaarden, neushoorns en een heel aquarium met ontzettend veel verschillende soorten vissen, en, heel belangrijk, dolfijnen! Toen we bij het aquarium kwamen, bleek voor toegang een apart kaartje betaald te moeten worden, en dat was nog duur ook! Daar baalden we van, want dat hadden ze beter bij de ingang van de dierentuin kunnen aangeven. Na lang twijfelen en eerst de andere dieren te hebben bekeken, zijn we toch naar binnen gegaan en hebben we de halve middag in het aquarium doorgebracht. Om half twee werd een show opgevoerd met zeehonden (of -leeuwen?) en dolfijnen, maar het Chinese publiek verpestte de sfeer een beetje. Mensen gingen staan, schreeuwden overal doorheen, maakten foto's met de flitser en daardoor viel de show een beetje in het niet, vond ik. De dieren konden mooie kunstjes, maar er gebeurde niet erg veel spectaculairs, en helaas voor Sil en Joren, maar dit keer werd ik niet tot tranen geroerd (zoals in Nederland in het Dolfinarium wel gebeurt). Ze hadden zich daar juist zo op verheugd, omdat ik ze er al op had voorbereid dat ik het nog nooit droog gehouden heb bij een dolfijnenshow, dus ik stelde ze een beetje teleur, haha! Na deze halve dag in de Beijing Zoo, gingen we met de metro naar ons oude hostel, om daar in het washok nog een jurkje van Tamara op te halen, wat we vergeten waren mee te nemen bij vertrek (ja Tamara, we hebben het gevonden!:)). Het was inmiddels vijf uur toen we bij 'ons' restaurantje aankwamen, waar we het meisje en de kok slapend op een paar krukjes aantroffen. Gelukkig konden we wel binnen, en bestelden we zes verschillende gerechten, omdat het ons allerlaatste avondmaal in Beijing was. Het eten smaakte allemaal heerlijk, maar het grappige was, dat de helft door een ander restaurantje in de buurt gemaakt was: steeds kwam er een meisje van buiten een schaal eten voor ons brengen).
Nu moeten er snel een paar koffers gepakt worden, want zometeen kunnen we zelf jiaozi (typisch Chinees eten, een soort deegpakketjes met wat vlees of groenten erin) gaan maken!