Kaoshi!

Haha, ik had het kunnen weten. Ik had minder over alle vreemde soorten eten die we hier naar binnen werken moeten schrijven, want inderdaad, nu heb ik thuis absoluut geen recht van spreken meer, mam! Waar vooral Tamara en ik wel erg naar verlangen is een simpele boterham met (pinda)kaas, dus bij deze de vraag of dat geregeld kan worden als we op Schiphol aankomen?:)
Gisteren was weer een normale ochtend: vroeg opstaan en met tegenzin naar school. We komen altijd rond kwart over 8 in de 'sloppenwijk' aan, waar we dan in een piepklein winkeltje een koud flesje water kopen. Daarna wachten we drie kwartier zittend op een betonnen blok op de stoep, zodat we maar niet te vroeg voor de klas gedumpt worden. Toen we gisteren precies om 9 uur de poort van het schooltje openden, kwam de o zo gezellige directrice op ons af. Ze begon in een razend tempo in het Chinees een heel verhaal tegen ons te vertellen, en wat we er uit op konden maken, was dat de kinderen vandaag een toets (kaoshi) moesten maken. Wij zouden de leraressen helpen met het nakijken. Tamara en ik splitsten op, we kregen allebei een klas kindjes toegewezen. Sil en Joren mochten samen in een klaslokaal blijven. Ik kwam terecht bij de klas met de lerares, die altijd vriendelijk naar ons lacht, maar ontzettend hard tegen de kinderen schreeuwt. Ze spreekt ook geen woord Engels, dus ik heb nog nooit een echt gesprek met haar gehad. De toetsen werden uitgedeeld, en ze blafte de kinderen toe wat ze bij iedere opdracht moesten doen. Vervolgens bleef ze rondjes lopen in de klas, en af en toe een van de kindjes een tik tegen zijn of haar hoofd gaf, als hij of zij een opdracht verkeerd deed of niet begreep. Ik heb twee uur lang op een klein plastic stoeltje zitten toekijken hoe de kindjes zich over de toets (die veel te lastig was) bogen. Na ongeveer een uur waren er twee van de 25 kindjes die de toets redelijk goed ingevuld hadden, maar bij het merendeel bleef het blaadje voor het grootste deel leeg. Toen een van de jongetjes zijn lesboekje pakte om iets op te zoeken, pakte de lerares het van hem af en verkocht hem er drie harde meppen mee tegen zn hoofd. Ik schrok me kapot, het was zo gemeen! Ik weet ook wel dat de kinderen hier heel anders opgevoed worden dan in Nederland, en dat er geslagen wordt, maar een kind van een jaar of vier zo behandelen, vind ik echt belachelijk. Even later begon een ander jongetje erg hard te huilen, omdat zijn juffrouw op tien centimeter afstand van zijn hoofd naar hem schreeuwde dat hij dom was dat hij de opdracht niet begreep. Ze schreeuwde zo hard naar hem, dat ik het gevoel had dat het een kilometer verderop nog te horen was. Afgelopen dinsdag was er een jongetje in de hoek van de klas gezet (Tamara en ik begrepen niet waarom, want in onze ogen was hij absoluut niet vervelend op dat moment) en daar moest hij erg lang stil blijven staan, met een plastic bekertje op zijn hoofd en een pen achter zijn oor. Als het bekertje of de pen viel, werd de lerares boos. Terwijl hij daar zo stil moest staan, werden er hardop lachend foto's gemaakt van hem, door diezelfde lerares! Naar dit soort vernederingen kan ik echt niet kijken, en ook de momenten dat de kinderen geslagen worden, draai ik echt m'n hoofd weg. Gelukkig werd het na lang wachten toch weer elf uur, en was het tijd om te vertrekken. Sil en Joren bleven op het schooltje om de kinderen bezig te houden, zodat de docente de toetsen na kon kijken. Tamara en ik hadden absoluut geen zin om langer te blijven, dus wij gingen samen lunchen.
's Avonds gingen we met z'n vieren uit eten, in een klein eettentje waar we zelf uit misschien wel vijftig verschillende bakjes eten mochten kiezen. Al het vlees en de groenten waren aan satestokjes geregen, en we moesten het in een soort winkelmandje leggen, om het vervolgens aan de kok te geven die het dan tot maaltijd bereidde. Het smaakte best goed, maar het was voor ons allemaal net iets te pittig. Sil had trouwens een 'normaal' gerecht besteld, maar dat zag er heel vreemd uit. Het was een soort mie, maar dan leek het eerder op plastic. Het was doorzichtig, taai en redelijk smakeloos.
Vandaag hadden we opnieuw geen van allen zin om naar school te gaan (surprise, surprise!). Tamara en ik hadden besloten de helft van de les te laten vervallen, en die op te vullen met het maken van foto's. Nadat we voor de zoveelste keer hopeloos gesprekjes probeerden te voeren ("Hello, how are you? I'm fine, thank you!") en in een tempo dat varieerde van zeer langzaam tot enorm snel 'Hand, schouders, knie en teen' hadden gezongen, maakte de lerares foto's van ons met de kindjes. Ook tijdens het tweede uur, bij de andere klas, vulden we zo de tijd.
Op de terugweg besloten we voor de verandering eens een andere bus te nemen dan normaal, zodat we niet wisten waar in Beijing we uitkwamen. Het bleek dat de bus vrijwel dezelfde route reed als de route die we gewend waren, maar uiteindelijk reden we toch door een voor ons onbekend deel van de stad. Toen we een met typisch Chinese lampionnetjes versierd steegje langsreden, stapten we uit. We hebben gegeten en daarna de winkeltjes in dat steegje een beetje bekeken. Het is hier inmiddels bijna zeven uur, dus we zullen zo wel gaan eten. Eerlijk gezegd hebben we allemaal eventjes een beetje genoeg van het Chinese eten, dus ik voel een Mac Donalds-diner aankomen. Het eten hier is vreemd, maar erg lekker. Toch is het af en toe vervelend dat je nooit iets 'normaals' (bekende groenten, lekker brood, zelfs aardappelen mis ik soms!) kunt eten. Alles wat we hier in de supermarkt kopen voor ons ontbijt, smaakt een beetje nep. Gelukkig kunnen we vanaf zaterdag in het hostel ontbijten. Door de week lukt dat niet, omdat we te vroeg weg moeten, en dan zijn ze nog niet begonnen aan de eitjes. Ja, het ontbijt in het hostel bestaat uit drie stukjes toast, een gebakken ei en een kuipje jam. Ik houd helemaal niet zo van ei, maar het is beter dan de droge cakejes of boterhammen die we tot nu toe iedere ochtend eten. Gelukkig hoeven we nog maar een ochtend zo vroeg op te staan, en voor de klas te staan. Morgen komt Melissa Gao naar het schooltje, om met ons te praten over onze laatste week. Ons besluit staat echter vast, we stoppen na morgen met 'lesgeven', en we willen ook geen nieuw project voor de derde week. De afgelopen twee weken hier zijn voorbijgevlogen, en eigenlijk hebben we tot nu toe veel te weinig van de stad kunnen zien, vanwege het feit dat we 's middags te gesloopt zijn om er op uit te trekken. Vanaf volgende week willen we dus dagjes weg, bezoekjes brengen aan de grote bezienswaarsheden, zoals de Grote Muur en de Verboden Stad. Nog even volhouden en dan kan de 'vakantie' pas echt beginnen!