Vrolijk Pasen!

Maandagavond hebben we niet gezwommen vanwege Bastiaans ademtekort, maar we hebben ons wel weer kunnen vermaken met wat series op de bank in het Guest House. Ook konden we weer een kassabonnetjescontrole houden en dit keer zat het winnende lot in Bastiaans portemonnee: 200 NTD (vijf euro) rijker! Verder hebben we onszelf ook maar getrakteerd op twee ‘weekendjes weg’ in eigen stad. Papa en mama hadden na hun week hier heel wat Taiwanees geld achtergelaten voor ons en we waren eigenlijk van plan het weekend na Bastiaans verjaardag nog een keer naar Kenting, in het zuiden van Taiwan, te gaan om op het strand alvast een bruin kleurtje te creëeren, maar de treinkosten vielen ons eigenlijk een beetje tegen, dus dat plan hebben we maar laten varen. In plaats daarvan kunnen we nu nog wel twee keer een weekendje in Taipei ‘op vakantie’. Vanwege ons rouleersysteem wat betreft eetplek ’s avonds was het dinsdag weer de beurt aan ‘mijn’ wijk, Gongguan, waar we bij Tot Ziens gegeten hebben. Daarna wilden we in een van de gebouwen op de campus waar wat tafeltjes en stoeltjes staan ook een serie kijken, maar net nadat we begonnen waren, verzamelde zich een groep drukke schreeuwende Taiwanezen zich vlak naast ons, en toen ze ook nog eens wild met plastic vuilniszakken en tape begonnen te spelen werd het ons echt te druk en zat er niets anders op dan op de trap naar de kelder te gaan zitten. Het is echt ontzettend irritant dat we in de buurt van Gongguan nu nergens normaal met z’n tweeën kunnen zitten. Ons ‘eigen’ gebouw drie is inmiddels echt gesloten, ook de bewaker – die ons normaal gesproken nog wel vriendelijk binnen liet, zodat we in de gemeenschappelijke ruimte konden zitten – was er niet meer; de bibliotheek wordt ook al weken verbouwd en het ‘gemeenschappelijke hok’ in mijn gebouw was dit keer bezet en de televisie stond aan, dus het kan nooit eens ergens écht rustig zijn. Woensdagochtend was ik na het ontbijt mijn kleren aan het opgehangen die net uit de wasmachine kwamen en daarna liep ik weer terug de kamer in. Mijn drie Taiwanese kamergenootjes waren ontzettend druk aan het praten en ze vroegen allemaal tegelijk of ik ‘de aardbeving ook had gevoeld’. Aardbeving? Niets gemerkt, zoals wel vaker. Myrthe kwam even later langs met een vraag over ons huiswerk en ook zij had blijkbaar op haar stoel zitten schudden door de schok. De aardbeving bleek de krachtigste sinds vorig jaar juni met een kracht van 6.1 op de schaal van Richter in het epicentrum (midden Taiwan), en in Taipei ‘slechts’ 3.0 op de schaal van Richter. Zelfs de Nederlandse nieuwspagina’s maakten er melding van en helaas is er zelfs een oude vrouw omgekomen omdat ze onder een instortende tempelmuur belandde. Bastiaan heeft de aardbeving wel gemerkt, hij werd er wakker van en zag zijn kleerhangers heen en weer gaan. De rest van de dag verliep gelukkig rustig… Donderdag was eindelijk de laatste dag in de klas die we besteedden aan het onderwerp ‘Economie’. We hebben de afgelopen drie weken de eerste vier hoofdstukken van het boek behandeld en de onderwerpen hadden steeds iets met de economische sector te maken, niet echt mijn favoriet… ’s Avonds sprak ik Annelies nog op Skype. Op Goede Vrijdag moesten wij gewoon naar school, ook Pasen vieren ze hier niet, dus maandag hebben we ook gewoon les. Volgende week hebben we vanaf woensdag wel vrij in verband met een jaarlijks ritueel waarbij families samen naar de graven van hun voorouders gaan om daar wat onderhoud te verrichten en het weer netjes achter te laten. Vrijdagochtend had ik eigenlijk samen met Myrthe een fotoshoot gepland staan, die via Maruschka voor ons was geregeld. We hadden foto’s op moeten sturen en die zijn goedgekeurd, dus we hebben de casting overleefd en zouden vrijdagochtend voor een of ander sportbedrijf dus de shoot hebben. Uiteindelijk werd ons verteld dat de shoot verplaatst was naar een nog onbekende datum, dus dat staat nog op de planning! ’s Avonds wilden Bastiaan en ik samen een film kijken, maar ook in het Guest House was het helaas die avond alles behalve rustig en ik werd er helemaal gestoord van dat het nooit eens ergens stil kan zijn. Er zaten een hele tijd twee Amerikanen vlakbij ons te kletsen en ik had Bastiaan op een gegeven moment gevraagd of ‘die kale ook bij ons op school rondliep’, maar vijf minuten later vroeg dezelfde kale in bijna accentloos Nederlands aan ons waar we vandaan kwamen. Hij had blijkbaar een jaar of anderhalf in Utrecht gewoond en in Leiden wat colleges gevolgd, en hij kende ook heel wat namen van onze studiegenoten die vorig jaar in Taipei hadden gestudeerd. Ik hoopte van harte dat hij mijn opmerking over zijn kaalheid niet had gehoord… Niet veel later zat er een oudere vrouw op de bank tegenover ons die me heel de tijd aan zat te staren en op een gegeven moment vroeg ze ons of we Chinees spraken en begon ze een heel gesprek. Bastiaan antwoordde eigenlijk overal op, terwijl ik vooral hoopte dat ze weer weg zou gaan, zodat wij de film konden gaan kijken. Het is vaak heel aardig bedoeld van alle Taiwanezen om een praatje met ons te willen maken en ze zijn ook altijd erg geïnteresseerd, maar ik heb soms gewoon totaal geen behoefte aan andere mensen en af en toe heb ik ook helemaal geen zin om Chinees te moeten praten en dat doe ik dan dus ook zo min mogelijk (slechte eigenschap, maar soms wordt al dat Chinees me echt even te veel!). Toen de vrouw tot twee keer toe Bastiaan had verteld dat zijn Chinees heel goed was en vervolgens ook meteen zei dat mijn Chinees nog niet zo goed was (terwijl ik amper wat had gezegd, dus het was ook niet echt een gegronde opmerking), was ik er opeens klaar mee en ik moest echt weglopen om niet heel erg uit te vallen tegen die vrouw – en zo’n situatie is zeldzaam! Bastiaan en ik hebben na een tijdje een ander plekje kunnen vinden waar we rustig dachten te kunnen zitten, tot we daar na een uur ook van weg vluchtten omdat er een horde Aziaten herrie aan het maken was (mensen moeten altijd schreeuwen tegen elkaar, terwijl ze nog geen meter van elkaar af staan) en met tafels begonnen te schuiven over de vloer. Wat een gezeur deze week, maar af en toe worden we echt gek van het gebrek aan een eigen plekje. Zaterdagmiddag hebben we met de Nederlanders een tripje gemaakt naar een wijk van de stad waar we allemaal nog nooit geweest waren. Volgens internet was er een mooi park en een tempel op een berg, dus we begonnen met een bezoekje aan het park. Helaas, de helft van het terrein was veranderd in een grote bouwput en de andere helft – waar een mooie vijver zou zijn – was ook niet erg indrukwekkend, aangezien er op de meeste plekken geen water meer in de vijver stond. Er was alleen een grote brug, die we bij gebrek aan beter maar goed hebben bekeken. Vervolgens begonnen we aan een klim naar een grote tempel bovenop een van de bergen en daarna konden we over een hele lange hangbrug een andere berg bereiken. Toen we daar in het volgende parkje liepen (waar ook vijvers zonder water waren) kwamen we opeens het afdelingshoofd van de universiteit tegen. Ze reageerde erg enthousiast en het bleek dat ze de eigenaar van het parkje waar we op dat moment waren kende en hier dus vaker kwam. Na een kort praatje bood ze ons aan om ons aanstaande vrijdag mee te nemen naar een plaats in de buurt van Danshui, waar je normaal gesproken niet kunt komen met openbaar vervoer. Wat er behalve een mooie tuin nog meer te zien is, weet ik niet, maar we vullen zo wel onze vrije dagen volgende week lekker in. Het hoogtepunt (letterlijk) van de dag was ons bezoekje aan het Miramar Ferris Wheel eind van de middag, een reuzenrad van zeventig meter hoog. Samen met Bastiaan, Joren en Edie belandde ik in een cabine en Myrthe en Machteld zaten net voor ons. Ik was blij toen we het hoogste punt hadden bereikt, want vanaf toen kwam de grond gelukkig weer dichterbij, maar we hadden wel mooi uitzicht op de stad. ’s Avonds hebben Bastiaan en ik in een Pakistaans tentje lekker (maar helaas te weinig) gegeten en opnieuw werden we aangesproken door een man aan het tafeltje naast ons. Toen we vertelden dat we uit Nederland kwamen, bleek hij iets te maken te hebben met een bedrijf in Rotterdam, dus hij wist ons te vertellen dat Nederland erg mooi was en geen bergen had. Taiwanezen denken overigens ook vaak dat wij in Nederland als moedertaal Engels spreken, en ook allemaal nog in het Frans en Duits kunnen communiceren. Met een lekkere wafel als toetje was onze maag toch weer goed gevuld en konden we de rest van de avond gelukkig redelijk rustig doorbrengen in het Guest House. Eerste Paasdag verliep rustig, gezien de regen konden wij ook geen paaseieren verstoppen. We hebben met de Nederlanders (behalve Bastiaan, want hij moest nog een presentatie schrijven over de Olympische Spelen van 1928 in Amsterdam) nog wel even samen wat gedronken en wat paaseitjes en drop gegeten. ’s Avonds hebben Bastiaan en ik samen gegeten en daarna liepen we langs een fruitkraampje, waar we een zakje meloen kochten. De verkoopster strooide iets over de stukjes meloen heen voordat ze ons het zakje gaf. Het strooisel bleek zout te zijn en de combinatie meloen en zout is ten strengste af te raden, na één hap kon onze meloen helaas de prullenbak in.
Fijne Tweede Paasdag alvast!