Gelukkig Nieuwjaar!

Het verhuisschema breidt zich uit: hoogstwaarschijnlijk voegen we er nog anderhalve week in een hostel op het MTC-terrein aan toe! Maandag kregen we een mailtje van Nicole of we toch écht niet terug wilden naar Main Campus, omdat de situatie in ons ‘eigen, vertrouwde’ gebouw (Dorm 3) niet erg goed te voorspellen is op het moment dat wij daar weer zouden gaan wonen. Ze vertelde dat we er rekening mee moesten houden dat er de eerste drie dagen geen warm water zou zijn, dus ze gaf ons drie opties: de rest van het schooljaar op Main Campus; terug naar Dorm 3, maar een paar dagen in een ander gebouw douchen óf anderhalve week in het NTNU Guest House. Aangezien we allemaal bang zijn dat met ‘drie dagen geen warm water’ eigenlijk wordt bedoeld ‘minstens drie dagen geen druppel water’, hebben we besloten het Guest House te proberen. Dat betekent dus wel dat we nóg een keer alle bagage moeten verplaatsen, maar het Guest House schijnt bedden met echte matrassen te hebben, dus we kunnen onze eigen matjes in Dorm 3 stallen. Dinsdag was Bastiaan opeens verkouden, en aangezien hij zich woensdag en donderdag nog niet goed voelde, besloot hij de lessen maar even over te slaan. Donderdag hebben we ons wel samen aangemeld voor het derde (en alweer laatste!) semester van dit schooljaar én we hadden onze langverwachte januaribeurs eindelijk op onze rekening. Vrijdag wilde mijn lerares graag een uur eerder beginnen en stoppen met de les, aangezien het de laatste lesdag voor de vakantieweek was (vanwege Chinees Nieuwjaar) en ze graag een vroege trein naar het zuiden van Taiwan, waar haar ouders wonen, haalde. Na mijn les had ik mooi de tijd om onze volgende lottobonnetjesprijs te incasseren op het postkantoor, terwijl Bastiaan zijn laatste lesuurtje uitzat. We konden onze vakantie dus mooi beginnen met een ‘gratis’ avondmaal. Zaterdag was Bastiaan aardig opgeknapt en was het verkoudheidsstokje overgedragen aan mij. Helaas is het de laatste paar dagen hier niet erg warm en staat er een koude wind, terwijl het vorige week nog hartstikke warm was. Omdat we een week vakantie voor de boeg hebben en het in het zuiden van Taiwan de hele week minstens dertig graden zal zijn, wilden we eigenlijk ‘de kou’ wel even inruilen voor de zon en een nieuwe omgeving, maar er was op het hele eiland geen hostel meer te boeken! Aan het einde van de middag wilden we wat gaan drinken bij ons favoriete ‘Dante Coffee’-tentje, maar toen we daar even voor vier uur binnenstapten, was het vanwege Chinees Nieuwjaar al sluitingstijd! Aangezien de Starbucks de enige andere optie was, zijn we daar maar naar binnen gestapt. Dit weekend – en misschien zelfs de hele week – zijn veel restaurants en vrijwel alle kraampjes op de verschillende Night Markets gesloten. Chinees Nieuwjaar is echt een familiefeest, iedereen zoekt het ouderlijk huis op om daar met de hele familie van een uitgebreide maaltijd te genieten. Op straat was het dan ook uitzonderlijk rustig, op een aantal papiergeld verbrandende winkeliers na, die natuurlijk de goden alvast gunstig willen stemmen voor het komende jaar – het jaar van de Slang. De Chinese dierenriem wisselt ieder jaar van dier, en kinderen die het komende jaar geboren worden, hebben dus ‘Slang’ als sterrenbeeld. Toen we na een KFC-maaltijd en een McDonalds-ijsje (een fastfoodketen was een van de weinige plekken waar we op ‘Oudjaarsavond’ nog terecht konden!) weer op onze kamers waren beland, werd er veel vuurwerk afgestoken op verschillende plekken in de stad. Om twaalf uur hebben we natuurlijk het dak even opgezocht in de hoop op een mooie show, maar dat viel ons behoorlijk tegen voor de uitvinders van het vuurwerk. Gelukkig was er iemand in het park vlak bij onze campus een verzameling vuurpijlen af aan het steken, want verder was er vrij weinig te zien. Zondag ontbeten we met z’n tweetjes in het park, waar ik een grote vogel op een boomtak zag zitten. Van dichtbij (hij sliep, dus z’n kop zat verstopt tussen de veren) leek het net een uil, maar toen Bastiaan uilengeluiden ging produceren en het beest wakker werd, kwamen er opeens een hele spitse snavel en een paar enge ogen tevoorschijn. Ik was echt bang dat hij ons aan ging vallen, maar gelukkig bleef het bij een gemene blik. De rest van de dag brachten we op onze koude kamers door, onder het genot van voortdurend geknal van resterend vuurwerk.