Halverwege!

Maandagmiddag werd ook onze klas door de lerares meegenomen om een middagje ananascakejes te gaan bakken. De lerares had ons al dagen duidelijk gemaakt dat we niet te laat mochten komen, maar uiteindelijk was ze zelf bijna een kwartier te laat. Wij waren inmiddels al meegenomen door een andere lerares met twee van haar klassen, aangezien we in totaal met drie groepen de workshop zouden volgen. Nadat we allemaal onze handen hadden gewassen en ons schortje aan hadden gedaan, konden we beginnen. In een grote kom moesten we boter, meel, eigeel en suiker tot een grote deegbal zien te vormen met een spatel (gelukkig hebben we daar thuis gewoon een mixer voor!) en daar konden we uiteindelijk tien kleine rechthoekige blokjes van kneden, waar een bolletje ananasvulling in gevouwen moest worden. Nadat de blokjes in de vormpjes geduwd waren, mochten we de bovenkant van het cakeje nog versieren met een mooie tekening of een Chinees karakter. Ik had een poging gedaan om alle cakejes een andere tekening te geven, maar nadat ze de oven uit kwamen waren de tekeningen helaas niet erg duidelijk. In de tijd dat de cakejes in de oven stonden, kregen we een rondleiding in het museum. Er was onder andere een afdeling waar te zien was wat er bij een traditionele Chinese bruiloft komt kijken. Een bruiloft is een ontzettend ingewikkeld ritueel in China. Er zijn allerlei vaste stramienen waaraan de bruid en bruidegom zich moeten houden, er wordt streng in de gaten gehouden wat voor cadeaus of hoeveel geld alle gasten met zich meebrengen en zo is er nog veel meer. In het museum was een podium waar je in traditionele trouwkleding kon poseren, dus Myrthe en Joren zijn inmiddels getrouwd en ik ben gelukkig onder dit verkleedpartijtje uit gekomen. Na de rondleiding waren onze ‘werktafels’ schoongemaakt en erg mooi gedekt met een schaaltje met voor iedereen drie verschillende koekjes en cakejes, een bordje met een mangoijsje en een grote pot thee. Toen dit alles allemaal op was, konden onze zelfgemaakte cakejes uit de oven gehaald worden en was het tijd om ze in te pakken. We kregen een net doosje waar negen cakejes in pasten, die we eerst in een mooi papiertje in moesten pakken en vervolgens in het doosje moesten stoppen. Het eindresultaat zag er best professioneel uit, zoals de doosjes ook in de winkel liggen! Bastiaan en ik hebben natuurlijk meteen ’s avonds als ‘toetje’ een cakeje gegeten en ik heb er ook eentje aan mijn Koreaanse (en inmiddels enige) kamergenootje gegeven, want zij had van de week een heerlijk chocoladecakeje met mintroom voor me meegenomen! De twee Chinese meisjes zijn afgelopen week allebei al terug naar huis gegaan. Dinsdag hebben Bastiaan en ik Nicole even opgezocht, omdat we al een week wachten op het beursgeld van januari. Nicole kon ons vertellen dat, vanwege het nieuwe kalenderjaar, de beurs voor januari pas in februari gestort wordt! Toch vreemd dat ze ons dat niet wat eerder heeft gemeld. Ze vertelde ook meteen maar even dat het voor alle Nederlanders mogelijk is om de rest van het jaar op Main Campus te blijven wonen, aangezien de kamers op de Gongguancampus waarschijnlijk niet veranderd worden. Dit was volgens de bouwvakkers tijdens de informatiebijeenkomst wel vermeld, dus het wordt met de dag onduidelijker wat er nou wel en niet veranderd gaat worden in ons oude gebouw. Woensdag kregen we allemaal een mailtje van Nicole. De informatie in de Engelse en Chinese versie van haar mailtje (ze mailt ons vaak in beide talen) kwam ook niet overeen, dus de goede communicatie is ver te zoeken op het moment. Vandaag vertrok ook mijn laatst overgebleven kamergenote, het Koreaanse meisje. Toen ik opstond vond ik een klein cadeautje en een briefje van haar op mijn bureau waarin ze schreef dat, hoewel het van korte duur was geweest, ze het erg leuk had gevonden om mijn kamergenote te zijn en dat ze graag ‘vrienden wilde blijven’. Aziaten beschouwen de eerste ontmoeting vaak meteen als moment waarop twee personen vrienden worden, dus dat soort uitspraken mogen met een (groot) korreltje zout genomen worden, maar ik vond het toch een ontzettend aardig gebaar van haar! Donderdagochtend werd ik dus voor het eerst sinds maanden in een lege kamer wakker. Bastiaan had ’s middags de tweede computertoets van dit schooljaar, die bepaalt of hij in het derde semester aan een nieuw boek mag beginnen of de laatste paar behandelde hoofdstukken opnieuw moet volgen. Hij scoorde hoog genoeg voor de eerste optie. Vrijdag had ik dezelfde toets, en gelukkig haalde ik de vereiste score ook. ’s Avonds was gereserveerd als ‘meidenavondje’. Na de toets en nog een uurtje les ben ik samen met Edie, Myrthe, Machteld en Laura gaan eten. Met wat chips en chocolade (en niet te vergeten een heerlijke Luikse wafel die Edie in een pakketje had gekregen) binnen handbereik hebben we daarna met z’n vijven twee films gekeken op de kamer van Edie en Myrthe, die inmiddels ook geen andere kamergenoten meer hebben. Na dit gezellige avondje zochten Bastiaan en ik elkaar rond half 1 nog even op om samen een programma te kijken, maar eerst werd ik door hem verrast verrast met twee cadeautjes (drie paar Allstarsokken en een megaknuffelbeer!) ter ere van ons éénjarig samenzijn! ’s Ochtends bij het ontbijt werd Bastiaan op zijn beurt verrast door mij met een grote kaart die volgeschreven was met alle leuke dingen die we het afgelopen jaar samen gedaan hebben en twee donuts in plaats van een boterham met jam. We konden vandaag ook de kassabonnetjes met lottonummers van de maanden november en december controleren, en opnieuw hebben we 200 NTD (ongeveer vijf euro) gewonnen! ’s Middags hebben we weer in het park gezeten en gelopen met de andere Nederlanders en ’s avonds hebben we lekker samen gegeten en daarna bezochten we de bioscoop voor ‘The Impossible’, de film over de tsunami in Thailand in 2004. Ik geloof dat de tranen na een kwartier al in m’n ogen stonden en dat het alleen maar erger werd gedurende het verloop van het verhaal. Eenmaal terug op de campus hebben we onder andere de nieuwe aflevering van ‘Wie is de Mol?’ nog gekeken, zodat we met iets luchtigers deze zaterdag gezellig konden afsloten. Vanaf deze dag kunnen we ook gaan aftellen tot onze thuiskomst, want vandaag waren we precies op de helft van dit Taiwanavontuur! Vijf maanden van huis en over precies vijf maanden landen we weer op Schiphol. Zondag hebben we samen een uurtje gepooled en daarna was het tijd voor huiswerk, een Texaanse maaltijd (een stuk kip met frietjes) en een rustig avondje.