Verhuizing: 1/3

De verhuismaand is begonnen – en hoe! Maandagochtend mocht mijn koffer weer open, mochten mijn kleren allemaal in de koffer en ik verzamelde alle spullen die ik de komende maand hopelijk niet nodig ga hebben, zodat ik ze achter kon laten in een ruimte in ons gebouw. Om half twee zou er een busje arriveren waardoor al onze matrassen, dekbedden, kussens, koffers en overige spullen naar het eerste logeeradres vervoerd zouden worden: Main Campus. Een half uur te vroeg kwam Edie ons vertellen dat het busje er al was, dus het begon hoopvol! We hebben allemaal snel onze bagage naar beneden gesjouwd – waar het vanwege de verbouwing op de vieze stoffige grond moest worden gezet – en daarna begon het inladen van het busje. Helaas had de chauffeur besloten niet vlak voor het gebouw op ons te wachten, maar bijna aan de andere kant van de campus, dus na een paar minuten werd het busje verplaatst, al leek het alsof hij opzettelijk alsnog niet te dichtbij wilde komen. Toen alles uiteindelijk naar binnen was gepropt (het was gewoon een klein busje waar passagiers in vervoerd worden, dus overal stonden stoelen), bleek dat wij ook nog allemaal mee konden naar Main Campus. Daar aangekomen moest alles natuurlijk ook weer uitgeladen worden, maar toen de achterdeuren open gingen, vielen er al bijna een paar matrassen uit, dus dat kostte minder tijd. Uiteindelijk hadden we allemaal een nieuwe kamersleutel, Machteld en ik waren weer op dezelfde kamer geplaatst. Toen we de deur open deden, zag ik precies wat ik de nacht hiervoor had gedroomd: een kamer vól met spullen, waar onze spullen dus niet meer bij pasten. Er stonden en lagen overal (op de bureaus, op de stoelen, op de grond) koffers, grote volle dozen, schoenen, tasjes, douchespullen, boeken en laptops. Aangezien we bijna naar de les moesten, hebben we toch onze spullen maar de kamer in gesleept en zijn we naar school gegaan. Na de les hadden we met Nicole afgesproken (zij had dit allemaal ‘geregeld’) om terug te gaan naar de Gongguan campus, omdat daar nog heel wat spullen van ons stonden die we een maand achter wilden laten en die we het liefst zelf veilig neer wilden zetten. Nicole bleek niet zeker te weten in welke ruimte alles neergezet kon worden, aangezien ze niet precies wist waar de bouwvakkers nog moesten werken. Ze moest dit eerst even overleggen, dus we besloten wat te gaan eten en daarna zelf naar Gongguan te gaan, aangezien die spullen nog in de stoffige ruimte beneden stonden waar we ze vanochtend hadden achtergelaten. We gingen snel onze tassen op de kamers zetten, maar toen Machteld en ik naar binnen gingen, zat er opeens een meisje aan het bureau van Machteld. Zij bleek daar al een maand te ‘wonen’, dus met z’n drieën gingen we met dit probleem naar de receptie. De man daar begreep er in eerste instantie niets van, dus er moest een vrouw gebeld worden die hem hiermee kon helpen. Na lang ‘overleg’ en weer een kijkje in de ontzettend rommelige administratie van de campus werd er een andere kamer voor Machteld gezocht. Nadat we snel haar spullen daar hadden neergezet, konden we eindelijk gaan eten en daarna richting Gongguan. Ook daar weer een hoop gedoe, aangezien ons eerst was verteld dat de spullen in een grote ruimte beneden opgeslagen konden worden, maar de bewaker vertelde ons nu dat ze naar een kamer boven gebracht moesten worden. Dat vonden wij vreemd, want die kamers moeten verbouwd worden en dan zouden we de spullen daarna dus wéér moeten verplaatsen, terwijl het ook in een keer opgelost kan worden. Helaas konden we hem niet overtuigen en moest alles dus tijdelijk naar boven. Na al het gesjouw was het tijd om het nieuwe bed en bureau schoon te maken (mijn bureau was inmiddels ontdaan van alle troep door het meisje op de plaats van Machteld), de koffer weer uit te pakken en alles een nieuw plekje te geven. Ik heb nu drie kamergenoten, een Koreaanse en twee Chinezen, en allemaal erg vriendelijk (al zijn ze vaak op een aanstellerige manier met elkaar aan het praten, lachen ze constant om de Chinese of Koreaanse series die ze kijken en eten ze met open mond). Bastiaan deelt zijn kamer met beide Jorens en een Japanse jongen. ’s Avonds na wat huiswerk hebben Bastiaan en ik nog een serie gekeken en daarna waren we allebei zo moe dat we daarna meteen naar bed zijn gegaan. Dinsdag bleek bijna iedereen spierpijn te hebben. Vanwege een bepaald apparaat in twee douchecabines hier is er altijd warm water (wat een luxe!), dus een warme douche was erg welkom. ’s Avonds kregen we nog een vriendelijk mailtje van Nicole waarin ze verkondigde dat ze blij was dat de verhuizing zo ‘soepeltjes’ verlopen was, maar dat vonden wij een beetje overdreven. Woensdagavond zijn Bastiaan en ik even naar een elektronicawinkel gegaan in een straat waar alléén maar computer- en telefoonwinkels waren: het schijnt het elektronica-Mekka van Taipei te zijn. Terwijl we op internet veel foto’s van en berichten over de sneeuw in Nederland voorbij zagen komen, werden wij in Taiwan gewaarschuwd (letterlijk: op het nieuws, door leraressen) voor de koudste nacht tot nu toe: 8 graden! Donderdag was er weer een aardbeving tijdens de les, dit keer wat heftiger en iedereen had het nu dus ook duidelijk gevoeld. We waren net begonnen met onze toets, toen m’n stoel opeens begon te trillen! De lerares zei ook meteen “Oei, een aardbeving!” en Myrthe was erg blij dat ze eindelijk eens een aardbeving meemaakte. Joren was helemaal wit weggetrokken toen het voorbij was, maar het duurde ook best wel lang en aangezien we op de 8e verdieping zitten kun je ook niet zomaar even naar buiten. Best eng dus, hopelijk gebeurt dat niet al te vaak meer! Vrijdagochtend maakte Bastiaan een uitstapje naar de bank met zijn klas. Het hoofdstuk dat ze nu behandelen tijdens de lessen gaat onder andere over aandelen, dus zijn lerares zette de les voort op de juiste plek! Dit weekend was de ‘kou’ verdwenen en konden we weer heerlijk zonder jas buiten lopen. Zaterdagmiddag hebben we in het park op een bankje in het zonnetje gezeten, wat gedronken met een stukje pindachocoladetaart (Taiwanezen houden van pinda) erbij, de Gongguancampus even opgezocht op zoek naar Bastiaans Angry Birds-drinkbeker die hij tijdens de verhuizing is kwijtgeraakt (helaas nog steeds spoorloos, aangezien we de opslagkamer niet in konden), en met de fiets zijn we terug naar ‘huis’ gegaan. ’s Avonds aten we in een restaurantje waar we nog nooit eerder geweest waren. We belandden, samen met alle andere gasten, aan een lange tafel waar een grote bakplaat aan vast zat. Een heel leger aan koks bereidde de gerechten recht voor onze neus. Zondag was het zelfs nog warmer dan zaterdag, dus ook deze middag hebben we een mooi parkje opgezocht waar we heerlijk in de zon konden zitten. Na een skypegesprekje met Bastiaans ouders hebben we ons ’s avonds ook maar weer eens getrakteerd op een Italiaanse maaltijd, dus het was een zeer geslaagd weekend!