Een mooie week met een roerig einde

Maandag, dinsdag en woensdag moesten wij nog eventjes achterblijven in Taipei, terwijl Henk en Hennie naar het zuiden van Taiwan gingen. Deze dagen gebeurde er vrij weinig, behalve het feit dat Bastiaan dinsdag besloot een middagje school over te slaan en ik woensdag mijn eindpresentatie van dit trimester over Rome hield. Aangezien ik donderdag en vrijdag niet meer in de les zou zijn, moest ik woensdag ook de laatste toets van het boek nog maken, en de lerares besloot om deze dag als onofficiële laatste lesdag te beschouwen, dus we mochten allemaal iets lekkers meenemen om tijdens de les en de presentaties van alle klasgenoten te eten. Edie, één van mijn Nederlandse klasgenootjes, hield haar presentatie over Sinterklaas, en ze sloot af met de Chinese versie van ‘Zie ginds komt de stoomboot’, die ooit door twee docenten in Leiden vertaald is. Bij thuiskomst wachtte er een verrassingspakket uit Nederland op ons, opgestuurd door mijn opa en oma. Na een prachtig Sinterklaasgedicht was het tijd om alle cadeautjes uit te pakken en de hele berg shampoos, tandpasta’s, douchegels, tijdschriften, puzzelboekjes en héél veel Sinterklaaslekkernijen te bewonderen. Met ook de voorraad die Henk en Hennie afgelopen weekend al aan ons hadden gegeven zou het ons toch moeten lukken om ons door de wintermaandjes te slepen. Nogmaals ontzettend bedankt alle vier! In het pakket zat trouwens ook een setje oordopjes (tegen het gesnurk van mijn kamergenote natuurlijk), maar het bleek dat haar geronk hard genoeg was om me alsnog wakker te kunnen houden! Ik werd er deze nacht echt ontzettend chagrijnig door, dus ik ben vaak rechtop gaan zitten om zo hard mogelijk te ‘Stt!!’-en (wat nog wel eens wil helpen). Mevrouw had dit keer niet heel veel zin om naar me te luisteren, dus dat resulteerde in een hoop gezucht van mij. De volgende ochtend kwam mijn andere Chinese kamergenote naar me toe met een briefje in het Engels, waarop ze had geschreven dat ze gemerkt had dat ik me stoorde aan het gesnurk en dat zij er ook niet door had kunnen slapen. Zij had een voorraad oordopjes ingeslagen, en daar kreeg ik ook een paar van, ontzettend lief! Helaas helpen ze dus niet altijd, maar ik vond het een mooi gebaar. Afgelopen week hebben we trouwens toch onze elektriciteitsrekening maar betaald, aangezien de vooruitzichten op het kwijtschelden van deze rekening niet erg hoopvol waren. We vinden het allemaal eigenlijk vrij belachelijk dat we moeten betalen voor een onderkomen zoals het onze (ook omdat er bij aankomst nog werd gesproken over een gratis verblijf), maar als ‘tegemoetkoming’ hoeven we geen kamerhuur te betalen, in tegenstelling tot alle Aziatische bewoners. Om de rekening te betalen moesten we naar een kantoortje op de campus, maar de vrouw die we daar aanspraken had in eerste instantie volgens mij geen flauw idee waar we het over hadden. Na een hoop heen en weer geren en gebel kwam er onder een grote stapel papieren dan toch een formulier tevoorschijn waar onze namen op stonden. We hebben inmiddels ook ontdekt dat Taiwanezen nooit warm water gebruiken voor het wassen van hun kleding, dat verklaart dus ook waarom de wasmachines hier nooit warm water hebben! Woensdagochtend werden we – behalve door de herrie van een nieuwe lading bedden en kasten die vanaf acht uur uit het raam gegooid werden – gewekt door geklop op de deur van een mannetje dat wilde controleren of de elektriciteit bij Machteld en mij werkte. Sinds dinsdagavond konden onze bureaulichtjes niet meer aan en dat bleek woensdagochtend nog steeds niet het geval. Met een slaperig hoofd moesten al onze spullen van het bureau weg, zodat hij er na wat gepruts aan het stopcontact een bende houtsnippers kon achterlaten. Helaas werkte het na verschillende pogingen allemaal nog steeds niet, maar nadat hij weg was gegaan en had beloofd er ’s middags naar te kijken, sprongen opeens de lichten weer aan, dus het had blijkbaar toch geholpen! Donderdag vertrokken we ’s ochtends vroeg in de stromende regen naar het treinstation, vanwaar we naar Hualien (Oost-Taiwan) zouden reizen. Nadat we ons hostel hier hadden gevonden (mooi gebouw, schoenen moesten uit, binnen mochten we alleen hun slippers dragen, badkamertje en toilet op de tweede verdieping, onze kamer – niet meer dan een bed en tv – twee verdiepingen daarboven) bleek dat het vervoer van Hualien naar het hotel waar Henk en Hennie ’s avonds zouden aankomen op de heenweg prima was, maar op de terugweg – en dit deed me ontzettend aan Rucphen denken – vertrok de laatste bus al rond zeven uur. Ons plan om ’s avonds samen in het hotel te eten en daarna een Aboriginalshow te bekijken was dus erg snel van de baan, want de optie met een taxi terug te rijden zou ons een euro of zeventig kosten. Omdat we opeens erg veel tijd te doden hadden, besloten we de zee op te zoeken (Hualien ligt aan de kust), maar dat bleek een erg verre wandeling door de stad, waar helaas werkelijk niets te beleven viel. Eenmaal bij de kust waren we ook snel uitgekeken, want mooie stranden waren er niet, het weer werkte niet erg mee en ons plan om ergens aan het water te lunchen moesten we ook opgeven, want er was geen eettentje te bekennen. Uiteindelijk besloten we het hele eind maar weer terug te lopen, want zelfs openbaar vervoer leek niet te bestaan. Na een (gelukkig wel) warme douche – waardoor de wc kletsnat werd, aangezien dit alles zich op twee vierkante meter bevond – hebben we een lekkere curry gegeten en daarna gingen we vroeg slapen, want vrijdag stond de wekker om half zes. De vroegste bus naar het hotel van Henk en Hennie vertrok om half zeven en zou volgens het tijdschema op papier om acht uur aankomen, maar volgens de mevrouw aan het loket twintig minuten later. Het plan was in eerste instantie om voor acht uur aanwezig te zijn, omdat we dan zouden vertrekken met de tourbus. Ook dat zagen we dus somber in en we hadden ons al beseft dat er in dat geval niets anders op zou zitten dan de trein terug naar Taipei te nemen, maar gelukkig bleek de tourbus een uur later te vertrekken, zodat we alsnog op tijd konden zijn! We kregen nog een paar heerlijke meegesmokkelde broodjes en een glaasje sap van het ontbijtbuffet van Henk en Hennie en daarna begonnen we aan de tour door de Taroko Gorge, een prachtig berggebied met veel marmer. De eerste vier dagen van de tour door Taiwan waren gelukkig goed bevallen en ook het weer was stukken beter geweest dan dat het eerste weekend in Taipei, maar deze dag was het weer erg vochtig en af en toe regende het ook even flink. Rond een uur of vijf werden we weer afgezet in Taipei bij het hotel van Henk en Hennie, waarna we in de buurt een Thais restaurant hebben opgezocht waar we heerlijk aten. Na nog een kopje koffie in een mooi tentje en een wijntje en kaartspelletje op de hotelkamer kwam er een einde aan weer een lange, maar gezellige dag. Zaterdag liep onze strakke planning helaas wat anders dan we hoopten. We besloten deze dag de Qixingshan (hoogste vulkaan van Taipei, waar Bastiaan en ik laatst nog geweest waren) te beklimmen, maar hoe dichter we bij het vertrekpunt kwamen, hoe mistiger het om ons heen werd. De luchtvochtigheid werd aangegeven met 99 procent en onze prachtige gele regenjacks kwamen goed van pas. Als een van de weinigen begonnen we na een kopje koffie toch optimistisch aan de klim, maar hoe hoger we kwamen, hoe minder mensen we tegenkwamen. De zwaveldampen waren minder goed te zien door de regen, maar de stank van rotte eieren werd er niet minder door. Op de top kwamen we tóch nog een koppel tegen, zodat er een mooie groepsfoto gemaakt kon worden, maar voor het uitzicht hoefden we het helaas niet te doen, want alles om ons heen was grijs. De terugweg naar beneden werd nog even onderbroken door een boterhammen-met-pindakaas-lunch waar de vele eekhoorntjes ook wel zin in leken te hebben, want ze sprongen nog net niet bovenop Henk die de boterhammen smeerde. Na deze natte maar toch leuke klim en afdaling kwamen we na ongeveer drie uur aan de andere kant van de berg uit, waar de regenjacks weer opgeborgen konden worden. We waren van plan met de bus terug te rijden richting Taipei, aangezien die nu vanwege het slechte weer waarschijnlijk niet zo stampvol zou zijn als normaal gesproken. Bijna bij de bushalte aangekomen ging het dan toch mis: Hennie gleed uit en eindigde op de grond met haar enkel in een onnatuurlijke hoek, wat er echt verschrikkelijk naar uit zag. Gelukkig was er een Taiwanese man in de buurt, die voor ons meteen een ambulance belde. Binnen vijf minuten waren de sirenes al te horen en niet veel later werd Hennie door ons de ambulance ingetild, op naar het ziekenhuis. Na een ritje van een minuut of twintig de bergen uit werden we bij de eerste hulp afgezet, waar ze op een ziekenhuisbed belandde en waar de enkel bekeken werd. Eerst werden er röntgenfoto’s gemaakt, waaruit bleek dat de enkel uit de kom was, maar dat er ook een klein botje aan de zijkant van haar voet gebroken was. De artsen en verpleegkundigen vertelden ons in eerste instantie steeds tegenstrijdige dingen: de operatie aan het botje moet meteen uitgevoerd worden; de operatie kan wel even wachten; je moet minstens drie dagen in het ziekenhuis blijven; je kunt zo weer naar huis, enzovoorts. Uiteindelijk werd eerst de enkel weer rechtgezet, waar Hennie zich zelf gelukkig niets meer van kan herinneren vanwege een soort slaapmiddel dat ze haar hebben toegediend. Ik ben er zelf ook niet bij blijven staan, want na een uur of anderhalf in het ziekenhuis met al het onzekere wachten tot er eindelijk echt actie werd ondernomen, had ik niet het idee dat ik nog erg stevig op m’n benen zou kunnen blijven staan als ik hiernaar zou kijken. Henk en Bastiaan zijn wel bij de ingreep gebleven en Henk heeft zelfs nog mogen assisteren toen het gips aan de onderkant van de voet werd gezet. Al met al duurde het geloof ik zo’n twintig minuutjes, en daarna werd er opnieuw een röntgenfoto gemaakt om te zien of alles nu weer op de goede plaats zat. De eerste hulp-afdeling was overigens complete chaos. Alle patienten die hier binnenkomen moeten zich melden bij de balie, waar hun bloeddruk en temperatuur worden opgenomen. Pas hierna wordt de ernst van de klacht bepaald en worden mensen op een ziekenhuisbed geplaatst en verder de gang ingereden. De gang ligt dus vol met mensen met allerlei klachten, overal lopen familieleden, dokters en assistenten door elkaar. Het verplaatsen van patienten wordt gedaan door vrijwilligers in een paars hesje. De man die Hennie naar de röntgenafdeling bracht, ging, terwijl hij moest wachten tot ze de kamer weer uit kwam, zijn Tai Chi-oefeningen midden in de gang even beoefenen. Niet veel later werd er een bed weggevoerd waar een overleden persoon op lag, want over hem of haar was een soort halve kist geplaatst met een zwart kleed met kruis erop, en zo’n zes familieleden volgden met de handen gevouwen en steeds hun hoofd buigend. De tweede röntgenfotosessie wees uit dat het rechtzetten gelukt was en er werd besloten dat verdere operatie in Nederland mocht gebeuren. Na een uur of drie in het ziekenhuisbed mochten de eigen kleren dus weer aan, werd het infuus verwijderd en konden we gelukkig weer richting het hotel, compleet met een half ingegipste voet, spalk en wandelstok. Henk en Hennie werden met een taxi weggebracht en Bastiaan en ik zijn met de metro gegaan. Het doktersadvies was logischerwijs de voet niet te veel te belasten, dus we hebben het restaurant in het hotel weer opgezocht, want we waren allemaal wel toe aan wat eten. Tijdens het verblijf in het ziekenhuis waren er al heel wat telefoontjes gepleegd in verband met de verzekering, want het eerste dat artsen hier aan je vragen is niet wat er aan de hand is, maar of je wel of niet verzekerd bent. De rest van de zaterdagavond moesten we allemaal even bijkomen van de schrik, maar gelukkig was er ook nog tijd voor een leuk kaartspelletje. Zondagochtend hebben Bastiaan en ik een fruitmandje en chocolaatjes meegenomen en daarna gingen we samen met Henk terug naar het ziekenhuis, omdat iemand ons had verteld dat de kans groot was dat er op het vliegveld maandag om een verklaring van de arts gevraagd zou worden, waarin vermeld zou staan dat Hennie wel mocht vliegen. Deze documenten werden allemaal voor ons afgedrukt op mooi papier met een gouden embleem boven in de hoek, dus dat zou in orde moeten zijn! Snel weer terug naar Hennie en na nog wat telefoontjes naar Nederland zijn we aan het einde van de middag met de rolstoel (die we in het hotel hadden kunnen regelen) op pad gegaan, naar een ziekenhuis in de buurt van het hotel. Hier moesten we een tromboseprik halen om de risico’s in het vliegtuig te verminderen. Na weer een zelfde soort algemeen onderzoek bij de eerste hulp-balie (temperatuur en bloeddruk) en een patientenregistratie werden we geholpen door een van de weinige Engelssprekende artsen. Hij regelde uiteindelijk trombosepilletjes en een nieuwe, minder sterke soort pijnstiller dan die we zaterdag hadden meegekregen (dit vanwege de combinatie met de trombosepillen). Na dus ook een tweede Taiwanees ziekenhuis van binnen te hebben gezien was het echt tijd om nog even iets leuks te doen: we bezochten het Taiwan Handicraft Promotion Center waar Henk en Hennie wat mooie souvenirtjes vonden en Bastiaan en ik onze cadeautjes voor het Sinterklaasspel dat we binnenkort gaan spelen met alle Nederlandse studenten in Taiwan. ’s Avonds hebben we weer lekker gegeten bij het Thaise restaurant (al weer het laatste diner met z’n viertjes) en daarna waren we allemaal best moe dus wij zochten wat vroeger dan normaal onze campus weer op. Maandag hebben we lekker geluncht vlakbij het hotel en aangezien Henk en Hennie rond twaalf uur ’s middags al moesten uitchecken in het hotel hebben we de rest van de middag in de lobby kaartspelletjes gespeeld, tot er om vier uur eindelijk (vanwege het tijdsverschil van zeven uur en de werktijden in Nederland) naar het reisbureau gebeld kon worden in de hoop dat er een mogelijkheid zou zijn om wat extra beenruimte te creëren in het vliegtuig. Helaas kon hier niets meer aan gedaan worden, dus de enige optie die er restte was het luchthavenpersoneel om een oplossing vragen óf natuurlijk het geluk hebben dat het vliegtuig niet volgeboekt was. De taxitransfer naar het vliegveld stond gepland rond kwart over vijf, maar om half vijf was de taxi al gearriveerd, dus Henk en Hennie besloten maar meteen naar het vliegveld te gaan. Hierdoor was het afscheid een beetje onverwacht en gehaast, maar dat was misschien maar beter voor de hoeveelheid tranen ;) Wij vervielen na een dikke week verwennerij maar weer in ons oude eetpatroon door onszelf te trakteren op een KFC-aanbieding en ’s avonds konden we natuurlijk nog genieten van een deel van onze pepernotenvoorraad. Ik spreek natuurlijk ook namens Bastiaan als ik zeg dat het erg bijzonder, gezellig en fijn was om Henk en Hennie op bezoek te hebben in ons ‘nieuwe wereldje voor een jaar’, dus deze mooie herinneringen zullen ons de komende drie maanden van energie voorzien, tot het bezoek uit Rucphen arriveert.

Bastiaan en ik hebben een nieuwe lading foto’s online gezet, dus die zijn te bekijken met dezelfde link als die jullie konden gebruiken voor de foto’s van de maanden hiervoor. Mocht deze link niet meer te vinden zijn of niet meer werken, stuur één van ons dan even een mailtje!