Onze eerste visite!

Goed, eerst even iets rechtzetten: vorige week schreef ik over het compliment met betrekking tot ons Chinees van de man die ons een lift aanbood… Dit zegt vrijwel iedere Taiwanees waar we mee praten, en helaas roepen ze dat vooral uit beleefdheid, meestal al nadat je amper één zin gesproken hebt. Die opmerkingen stellen dus niet heel veel voor!

Maandag moesten we ons herinschrijven voor het komende trimester. Op zo’n moment blijkt maar weer hoe goed alles in Nederland eigenlijk geregeld is, want zo’n herinschrijving verloopt – net als de eerste inschrijving – lekker chaotisch. Er werd ons gevraagd eerst te betalen, terwijl wij de lessen gratis kunnen volgen. Toen dat duidelijk was, moesten we achteraan sluiten in een andere rij om een nieuwe stempel op ons studentenpasje te krijgen en vervolgens weer in de rij waar we dus al in hadden gestaan om ons in een nieuwe klas in te laten schrijven. Hopen dat het gelukt is! ’s Avonds hebben Bastiaan, Machteld, Joren en ik voor de vierde avond op rij gezellig Hartenjagen en Boerenbridge gespeeld, onze nieuwe verslaving. Dinsdagochtend bleek écht de allerlaatste dag van de McDonalds-pannenkoeken te zijn, dus we hadden besloten nog een keer met z’n allen te ontbijten. Dit keer was het de taak van Bastiaan, Joren, Myrthe en mij om de bestelling op te halen, dus na tien minuten lopen bereikten we de bestelbalie en kwamen we er achter dat niemand van ons de kortingscode bij zich had. Terug naar de campus dus en meteen wéér richting de McDonalds om nog net voor half elf te kunnen bestellen, daarna wordt er geen ontbijt meer verkocht. Uiteindelijk hadden we gelukkig dus toch ons allerlaatste goedkope pannenkoekenontbijt, en in alle haast hadden de medewerkers iets raars met het beslag gedaan, waardoor de pannenkoeken veel dikker waren dan normaal – geen probleem natuurlijk! ’s Avonds hebben Bastiaan en ik meteen na het eten de tennisbaan weer opgezocht en gelukkig ging het dit keer stukken beter dan afgelopen vrijdag. Na nog wat uurtjes aan onze eindpresentaties besteed te hebben, was het weer kaartspelletjestijd. Dit keer probeerden we Klaverjassen onder de knie te krijgen, maar al snel hadden we vooral respect voor alle oudere generaties die dit vaak schijnen te spelen, want wij vonden het behoorlijk ingewikkeld! Woensdag had Bastiaan zijn eindpresentatie van dit eerste trimester. Hij vertelde zijn klas over het Nederlandse drugsbeleid, de mogelijkheid tot een huwelijk voor homoseksuelen en de mogelijkheid tot euthanasie. (Het leuke aan een klas vol nationaliteiten is dat je veel leert over andere culturen en wij worden hier met de dag nationalistischer! In Nederland is iedereen zo veel ruimdenkender dan in Aziatische landen. De Aziaten zijn ook steeds behoorlijk onder de indruk als we vertellen hoe bepaalde dingen in Nederland geregeld zijn.) Voor deze presentatie krijgt Bastiaans klas weer geld, want het werd weer opgenomen op camera. ’s Avonds aten we met een kortingsbon bij de Burger King, gelukkig kwam Bastiaan er net op tijd achter dat het vandaag de laatste actiedag was! Ik heb nog hardgelopen en Bastiaan ging met me mee voor de mentale steun en om de tijd op te nemen. Het eerste rondje was hij benieuwd of hij me al snelwandelend bij kon houden – dat geeft het tempoverschil tussen hem en mij wel aan toch? – maar gelukkig lukte dat na drie passen al niet meer. Donderdag hebben we wéér de Burger King opgezocht, dit keer voor de lunch. We hadden namelijk ook nog een kortingsbon voor een frietje met een ijsje, en dat konden we niet aan ons voorbij laten gaan natuurlijk… Slimme mensen bij deze fastfoodtent trouwens, bij deze bestelling kregen we een ander blaadje vol nieuwe aanbiedingen. Het is maar goed dat deze acties pas in januari verlopen! ’s Avonds hebben we samen met Edie op de night market gegeten en daarna zijn we weer gaan tennissen. Vrijdag behandelden we het hoofdstuk over feestdagen, dus onze lerares wilde van iedereen weten welke feestdag het leukst was en hoe die dag gevierd werd. Eén van mijn Japanse klasgenoten hoort naar mijn mening niet thuis op welke school dan ook, want hij komt dagelijks te laat op school, bereidt zijn huiswerk niet voor en valt vaak in slaap tijdens de les. Hij vertelde dan ook met een slaperig hoofd dat hij op feestdagen het liefst aan één stuk door sliep, niemand cadeautjes gaf en dus ook geen favoriete feestdag had, omdat hij ze allemaal op dezelfde manier doorbracht. Ik hoop maar dat hij volgend trimester niet wéér bij mij in de klas zit, twaalf weken was wel lang genoeg! Na de lessen haalden Bastiaan en ik weer heerlijke sushi en rond de tijd dat we alles in de gemeenschappelijke ruimte opaten begonnen zijn ouders aan hun vlucht naar Taipei! Zaterdagochtend landden ze rond half elf en wij zijn naar hun hotel gegaan, waar zij door een taxi naartoe gebracht waren. Natuurlijk was het ontzettend fijn om elkaar weer te zien na ongeveer drie maanden, maar het is ook erg raar om dan opeens sámen aan de andere kant van de wereld te zijn! Nadat de koffers naar de mooie hotelkamer gebracht waren en Bastiaan en ik verwend waren met Sinterklaassnoepgoed, leesboeken en leuke lichtjes om het tijdens de Kerstdagen bij ons ook zo sfeervol mogelijk te maken, zijn we naar de jongerenwijk Ximending gegaan, waar we heerlijk hebben geluncht. Helaas werkte het normaal zo goede weer vandaag niet echt mee, want we moesten met de paraplu op stap. Na een beetje sfeer geproefd te hebben van alle schreeuwerige advertenties en de vele (starende) mensen brachten we een bezoekje aan het National Taiwan Museum. ’s Avonds besloten we onze plannen om een night market op te zoeken voor het avondeten te vervangen door een diner in het hotel, aangezien Henk en Hennie een hele nacht hadden gemist door de vlucht. Wat mij betreft een perfecte aanpassing van het schema, want we hebben ons werkelijk volgepropt met heerlijk eten. We kozen alle vier hetzelfde hoofdgerecht en daarnaast was er een buffet waar je onbeperkt je eigen bij- en nagerechten kon kiezen, wat Bastiaan en ik dan ook een keer of vier gedaan hebben… ;) Na het eten hebben wij de campus weer opgezocht, waar we de finale van Masterchef konden kijken – dit keer zonder al te veel jaloezie, aangezien we nu zelf ook heerlijk hadden gegeten. Zondag waren we om tien uur weer in het hotel, zodat we op weg konden naar de Taipei 101. Volgens de weerberichten zou het vandaag droog zijn, maar al gauw begon het te miezeren en viel er steeds meer regen uit de lucht. Eenmaal bij de Taipei 101 moesten we eerst naar de vijfde verdieping (op de eerste vijf verdiepingen zijn allerlei ontzettend luxe winkels, waar geen mens naar binnen gaat, en het personeel zich dus dagelijks staat te vervelen tussen alle dure kleding en tassen), voordat we met de snelste lift ter wereld (1010 meter per minuut) binnen een halve minuut naar de 88e verdieping gebracht werden. Helaas was het door de regen redelijk mistig, maar gelukkig was er nog genoeg te zien! Met zo’n bovenaanzicht besefte ik me pas hoe groot en vooral vol Taipei eigenlijk is, want overal staan grote flatgebouwen vlak naast elkaar, al was de Taipei 101 natuurlijk overduidelijk de hoogste. Aan het eind van ons rondje bungelde er opeens twee mannen in een bakje aan de buitenkant van het raam: de glazenwassers! Op zo’n baantje was niemand van ons erg jaloers… Om de lift terug naar beneden te kunnen nemen, werden we door een hele zaal vol souvenirs geleid en we zagen de enorme bolconstructie aan staalkabels die het gebouw moet beschermen tegen de typhoonstormen en de zwaarste aardbevingen. Na een frietje met aparte sausjes was het tijd voor een bezoekje aan de Longshan Tempel. Helaas moest er eerst een nieuwe paraplu aangeschaft worden, omdat Bastiaan en ik – o zo optimistisch – onze paraplu’s op de campus hadden achtergelaten, volledig vertrouwend op het positieve weerbericht. Ondanks de regen waren er ontzettend veel Taiwanezen aan het offeren en bidden bij de tempel, dus de wierooklucht was weer sterk aanwezig. Hierna bezochten we de Chiang Kai-shek Memorial Hall, wat er in de regen ook allemaal minder mooi en imposant uitzag, maar binnen hadden we daar gelukkig geen last van. Op weg naar het universiteitsterrein begaven de schoenen van Bastiaan en mij het en vanaf dat moment hadden we dus natte sokken – het was vandaag qua weer verreweg de slechtste dag tot nu toe, dus onze verhalen over de heerlijke temperaturen hier zullen vanaf nu wel met een korreltje zout genomen worden… In een cafeetje hebben we gezellig wat gedronken en daarna zijn we naar onze campus gegaan, waar Henk en Hennie Bastiaans kamer konden ‘bewonderen’, en natuurlijk de gemeenschappelijke ruimte. Na een paar droge sokken en schoenen en voor Bastiaan zelfs een jas (ook voor de eerste keer sinds ons verblijf hier!) hebben we een restaurant opgezocht waar we opnieuw heerlijk hebben gegeten. Eenmaal terug in het hotel kon Bastiaan eindelijk weer eens van een wijntje genieten en rond een uur of elf hebben wij de campus weer opgezocht. Henk en Hennie beginnen morgenochtend om acht uur aan hun georganiseerde tour door Taiwan, terwijl wij maandag tot en met woensdag nog naar school moeten. Donderdag gaan wij met de trein naar hun laatste stop in het oosten van Taiwan, waar we elkaar dus weer ontmoeten. Het afgelopen weekend was – op het weer na dan – in ieder geval zéér geslaagd!