De eerste schooldagen

Dinsdag hadden we opnieuw een introductie, ditmaal van het MTC, het Mandarin Training Centre, waar wij het komende jaar iedere dag onze lessen Mandarijn zullen volgen. Na opnieuw hartelijk welkom geheten te zijn – “Wij zijn blij dat jullie voor onze school hebben gekozen”, “Jullie hebben de beste keus gemaakt”, “Welkom in Taipei”, etcetera – werd er in afwisselend Chinees en Engels verteld over allerlei praktische zaken, en daarna was het tijd om ons rooster in ontvangst te nemen en de bijbehorende boeken aan te schaffen. Aan de hand van de toelatingstoets afgelopen week was bepaald in welk boek en welk hoofdstuk je mocht beginnen met je lessen. Er zijn vijf boeken met ieder ongeveer twaalf hoofdstukken, en ik was ingedeeld in boek 2, hoofdstuk 9. Bastiaan en ik waren eerder deze week al even in een boekwinkel geweest om het niveau van de boeken te bekijken, en toevallig had ik boek 2 even doorgebladerd, maar daar werd eigenlijk vrijwel alleen maar stof in behandeld die wij in Leiden allang hadden geleerd. Verder werd aan de hand van je rooster duidelijk of je ingedeeld was in een Regular Class of een Intensive Class. In de eerste categorie heb je twee uur per dag les, in de tweede categorie drie uur per dag en het tempo ligt daar dus hoger. Wij hadden ons allemaal ingeschreven voor de Intensive-versie, maar Bastiaan was als enige ingedeeld in een Regular Class! Toen we bij het administratiekantoor gingen vragen of dat veranderd kon worden, omdat het vijf uur les per week scheelt en we hier nou eenmaal zijn om Chinees te leren en niet om vakantie te vieren (al blijf ik dit steeds ‘vakantie’ noemen..), bleek dat wij ons ‘te laat’ hadden ingeschreven en dat de klassen op zijn niveau (Boek 3, hoofdstuk 9) al vol zaten. Een overplaatsing naar een iets hoger of lager niveau kon volgens het meisje aan de balie ook niet zomaar, en dus moest hij eerst de les maar even afwachten en daarna bepalen of hij alsnog over wilde stappen. ’s Middags hadden we een afspraak met Nicole, de lieve mevrouw die helpt bij het inschrijven en andere zaken, in verband met onze vraag of we op de Gongguan-campus terecht zouden kunnen. In het drukke kantoor vertelde ze ons heel zachtjes dat we allebei overgeplaatst konden worden, maar dat het eigenlijk niet de bedoeling was dat studenten verhuizen van de ene naar de andere campus, dus dat we dit aan niemand mochten vertellen. Ik vond de ietwat stiekeme manier waarop ze ons vervolgens onze kamernummers en kamergenootjes (Bastiaan en ik komen allebei bij één van de andere Nederlanders op de kamer!) vertelde wel schattig, en het was echt ontzettend lief van haar dat ze dit toch voor ons geregeld had. Na dit goede nieuws gingen we allebei met een tas vol vuile was op weg naar een wasserette, waar we na een half uur weer met gewassen kleding weg konden. Helaas had ik op de meisjesafdeling van de campus nog nergens een ruimte gezien waar je de was kon ophangen – op mijn kamer hangt het vol met kleding en handdoeken van mijn kamergenootjes – dus moest Bastiaan in zijn eentje alle was op de jongensafdeling te drogen hangen, want daar hadden ze wel een soort droogruimte. Ik ben benieuwd wat de andere jongens die daar misschien wel eens komen gedacht zullen hebben, toen ze daar mijn kleren zagen hangen..
Woensdag 5 september begonnen de lessen dan eindelijk. Bastiaan had van 12:20 tot 14:10 les, en ik van 14:20 tot 17:10, dus dat sloot nogal onhandig op elkaar aan. Gelukkig konden we ’s ochtends wel samen ontbijten, maar Bastiaan voelde zich niet zo lekker, dus dat was niet zo’n goed begin van het schooljaar. Na het ontbijt en een dutje kon hij rond twaalf uur toch richting school, en ik ben even met hem meegelopen om te zien waar ik diezelfde middag iets later ook les zou hebben. Om tien voor half drie begon mijn les, en van te voren was ik toch wel een beetje zenuwachtig omdat ik bang was dat ik het Chinees niet zou kunnen volgen. De eerste vijf minuten van de les praatte de lerares over een aantal praktische zaken waar ik niet veel van kon volgen, maar de rest van de tijd was het erg goed te volgen, té goed eigenlijk, want de gespreksonderwerpen hadden ook in een kleuterklas besproken kunnen worden. We begonnen met een soort ‘spelletje’: we telden met z’n allen van nul naar twintig en van honderd naar honderdtwintig.. ‘Z’n allen’ bestond overigens uit de lerares, een jongen uit Panana, twee jongens uit Amerika, een jongen en een meisje uit Frankrijk, een meisje (al weet ik dat niet zeker..) uit Japan, en mijzelf. De rest van de les werd helaas niet veel uitdagender. De lerares had op haar laptop een powerpointpresentatie met plaatjes waar we iets over konden zeggen (welke kleur de koelkast had, en wat voor fruit en drinken er in de koelkast lag, of een plaatje van een heleboel mensen waarvan we moesten zeggen of het een kind of volwassene was), maar de beamer werkte niet, dus ze had haar laptop naar ons toegedraaid, zodat wij nog enigszins konden zien wat er op het plaatje stond. Halverwege de les hadden we alle plaatjes besproken en was het pauze. In die pauze bleek dat de beamer niet aan stond, en dus gingen begonnen we na de pauze vrolijk opnieuw met het bespreken van dezelfde plaatjes en vragen, maar dan iets groter afgebeeld. Toen vroeg ik me echt af of ik de enige was die dat heel raar vond, want de rest van mijn klasgenoten deed gewoon even enthousiast mee als een kwartier daarvoor. Dat wordt dus ook nog van klas wisselen, zo snel mogelijk! Na de les heb ik Bastiaan weer opgezocht, die inmiddels mijn droge was van de waslijn had geplukt voor me. Samen zijn we naar een groot park hier in de buurt gegaan, en daar hebben we volgens mij wel een uur of twee gezeten, met uitzicht op de top van de Taipei 101, waarvan de verlichting steeds mooier werd, omdat het hier redelijk snel en vroeg donker wordt. Later op de avond hebben we weer een lekkere wrap gehaald op de Night Market en als toetje namen we een wafel, vers voor ons gebakken, met een aardbeiensausje, lekker! Na allebei even wat huiswerk gedaan te hebben, zijn we om half elf nog even op het terras van de universiteit gaan zitten om ons aan te melden voor extra vakken die we hier willen volgen: Bastiaan wil graag Taiwanees leren, en ik ga proberen mijn Engelse spreekvaardigheid te verbeteren.
Donderdag was de les nog vermoeiender dan de dag ervoor, omdat we begonnen met het herhalen van de powerpoint die we dus al twee keer doorgenomen hadden. Ik was blij toen er eindelijk een nieuwe sheet op het scherm verscheen, maar de drie uren duurden echt ontzettend lang. Toen we eindelijk weg mochten, kreeg ik van mijn lerares gelukkig toestemming om naar een hoger niveau te gaan, dus dat was het einde van kleuterklas-Chinees voor mij. Na de lessen was het tijd om te verhuizen, ’s ochtends had ik alles al ingepakt en klaar gezet, maar nu moest alles de trappen nog af gesleept worden naar de receptie, waar de Chinese vrouwtjes erg veel moeite hadden met het feit dat we wilden uitchecken. We moesten allebei ergens een handtekening zetten, maar het leek erop alsof ze zelf ook niet precies wisten wat ze ons moesten laten doen. Met de hulp van Joren, Machteld, Edie en Myrthe zijn we vervolgens in twee bussen gestapt, omdat het met twee koffers, een trolley, een paar grote tassen en vier matrassen onmogelijk was om ons in één bus te proppen. Toen we op de Gongguan-campus ingecheckt waren en onze spullen op de kamer hadden gezet, zijn we met z’n allen gaan eten. Er werd ons aangeraden een bepaald gerecht met vlees, gember en witte rijst te proberen, maar dat bleek een mini-portie te zijn. Lekker was het wel, maar even later zijn Bastiaan, Joren en ik naar de Lucky Bookstore, vlakbij school, gegaan, om nieuwe schoolboeken te kopen voor mij, want ik ga nu lessen volgen van boek 3, en daarna hebben we weer zo’n heerlijke wafel gehaald, zodat we voldoende hadden gegeten om te gaan schoonmaken, uitpakken en inrichten. Na wat wel uren leek te duren had ik uiteindelijk een lege koffer en lege tassen over, en waren mijn kledingkast en alle plankjes van het bureau weer vol, dus toen was het tijd om de nieuwe lesstof eens te gaan bestuderen. Ik had de keuze uit een nieuwe klas die hoofdstuk 1 behandelde, of een klas die hoofdstuk 5 behandelde. Hoofdstuk 5 bleek ontzettend veel woordjes te hebben die ik nog nooit geleerd had, dus de rest van de avond besteedde ik aan karakters stampen.
Na een minder koude douche dan op de Main Campus (pluspunt voor de Gongguan-campus!) besloot ik vrijdagochtend toch hoofdstuk 1 maar door te nemen, want ik wilde niet het risico lopen dat de klas van hoofdstuk 5 te ingewikkeld was. Na het ontbijt – vlak voor het ontbijt hoorden we dat Bastiaan een neefje had gekregen, het zoontje van Michiel en Geri was geboren! – zijn Bastiaan en ik alvast richting school gegaan, omdat Bastiaan voor zijn overplaatsing naar een Intensive Class een handtekening nodig had van de lerares van zijn eerste klas. Heel toevallig kwamen we op het zebrapad voor de school onze lerares Li van vorig jaar in Leiden tegen, die zelf ook nog studeert aan dezelfde universiteit als wij, dus daar hebben we nog eventjes mee staan praten. Toen Bastiaans papiertje was getekend, hebben we de bibliotheek even opgezocht, waar we ons huiswerk gedaan hebben en tot de conclusie kwamen dat er goede wc’s waren (in plaats van die vreselijke hurkwc’s). Deze ‘goede’ wc’s waren overigens wel voor gehandicapten, oftewel ‘Physically Challenged’ volgens de Taiwanezen… Toen we richting de supermarkt wilden voor onze lunch was het helaas erg hard aan het regenen – ik geloof dat dit de ergste regen-/onweersbui was sinds we hier zijn –, dus hebben we naast het lesgebouw maar een sandwich gehaald, die gelukkig ook goed smaakte. Bastiaan kon vervolgens naar zijn nieuwe klas, bij Machteld in de groep, en ik moest een plekje zien te bemachtigen in één van de twee klassen die hoofdstuk 1 van boek 3 behandelde. Het leek wel een eeuwigheid te duren voordat de lerares van die klas kwam, en verder zag ik één geblondeerde Japanner in het lokaal, aan wie ik in het Engels vroeg bij welk hoofdstuk ze waren en hoeveel mensen er in zijn klas zaten (bij de Intensive Class is er een maximum van acht leerlingen per klas), maar daar begreep hij niets van, dus uiteindelijk kwam er na dezelfde vraag in het Chinees een antwoord waar ik uit begreep dat ze maar met vier leerlingen waren. Het was dus gelukkig geen probleem om van klas te wisselen. Van de oorspronkelijke vier kwamen er twee niet opdagen, en er was een ander nieuw meisje, dus dat bracht het totaal weer op vier. De lerares was ontzettend vriendelijk en het lesniveau was al stukken beter dan de eerdere twee dagen, al was het tempo alsnog ietwat te traag. Na de drie uur les – Bastiaan was ook blij met zijn wissel – zijn we met Machteld en Joren wat gaan eten, en hebben we een internetkabel en drinkmokken gekocht. Eenmaal terug op de campus hebben we een wit wasje gedraaid, en dit keer kon ik mijn was gewoon op de meisjesafdeling ophangen, wat een luxe! Wat later op de avond hebben we samen nog een rondje gelopen over de Night Market hier in de buurt, heerlijk watermeloen gegeten en watermeloensap gedronken, kakkerlakken over straat zien lopen, en weer de heerlijke ‘Stinky Doufu’ geroken – dat is echt een van de smerigste geuren die ik ooit geroken heb, maar het schijnt lekker te zijn (nadat je het drie keer geprobeerd hebt…).
Op zaterdag – onze eerste échte weekenddag na een paar dagen school – ben ik met Bastiaan en Joren Vrijenhoek naar het National Palace Museum gegaan. Tussen half één en half vier ’s middags hebben we (steeds minder enthousiast) naar allerlei oude gebruiksvoorwerpen en schilderingen gekeken, verspreid over drie verdiepingen. Buiten was het wel 35 graden, maar binnen stond de airco flink hard aan, en liepen we allemaal met kippenvel. Gelukkig waren we daar door anderen al voor gewaarschuwd, dus had ik een vestje meegenomen, maar zelfs toen was het nog erg koud binnen. Verder liepen er overal enorme groepen rond die naar een gids luisterden, en helaas zijn Aziaten niet erg sociaal, en lopen de mensen je allemaal gewoon omver terwijl je iets probeert te zien of lezen. Na drie uur hadden we het dus wel gezien binnen en zochten we de tuin nog even op, die een vijver had met honderden vissen. Het leek wel alsof ze nooit te eten kregen, want met wat vissenvoer verzamelden ze zich allemaal op één vierkante meter en hapten ze naar het voer én naar lucht, voordat ze door andere vissen weer onder water werden geduwd. Op weg naar de metro zochten we een kraampje op voor onze (late) lunch, waar we een gebakken eitje met een soort rucola ertussen kregen, waarop een pannenkoekje werd gebakken en dat werd vervolgens dichtgeklapt, met daarin twee pittige sausjes en een soort augurk of kool, echt heerlijk! ’s Avonds hebben Bastiaan en ik samen nog wat dumplings gegeten en daarna zijn we helemaal naar school gelopen, waar de boekenwinkel in de buurt zit waar we al eerder geweest waren, zodat Bastiaan zijn boeken voor de extra les in Taiwanees kon kopen, maar helaas was het net gesloten toen we daar aankwamen. Ook de wafelverkoper waar we ons toetje wilden halen, was net drie minuten gesloten, dus gingen we met lege handen en zonder wafel met de bus terug naar de campus. Heel apart hier zijn trouwens de vuilniswagens, die te herkennen zijn aan hun schelle ‘Für Elise’-melodietje waar ze mee door de stad rijden. Verder gaat er ook een schoolbel aan het begin van iedere les, en aan het eind ervan, en die bel is op maandag tot en met zaterdag van ’s ochtends acht uur tot ’s avonds tien uur te horen, aangezien er dan lessen gegeven worden.
Zondag was ons ingeplande huiswerkdagje, dat begon met uitslapen en voor het eerst (!) een redelijk warme douche. Op weg naar buiten met mijn ontbijt (plastic IKEA-bakje met heet water waarin noedels, kruiden, stukjes vlees en olie gemengd worden) liet ik het bakje helaas van onder aan de trap in de gang vallen, waardoor er twee vierkante meter van de vloer besmeurd was met mijn ontbijt.. Gelukkig kwam de receptionist meteen kijken wat er gebeurd was, en hij gaf mij een veger en blik en dweil, dus de ochtend begon met het schoonmaken van de hal (wat volgens mij ook geen kwaad kan). Bastiaan haalde ondertussen ander ontbijt voor me – de laatste van onze voorraad – en toen we ook nog een rijstkoekje kregen van de receptionist was ons ontbijt uiteindelijk toch nog een succes. ’s Middags hebben we in de bibliotheek hier vlakbij rustig ons huiswerk kunnen maken, en na een broodje als lunch was het tijd om te skypen met het thuisfront. Helaas zag ik papa, mama, Laura, opa en oma maar heel eventjes, want nadat we Bastiaan aan het gesprek toe probeerden te voegen, wilde de Nederlandse beelden niet meer in Taiwan aankomen. ’s Avonds hebben Bastiaan en ik samen gegeten en op de bank in de bibliotheek nog een serie gekeken via de computer, waar we blijkbaar zo erg in verdiept waren dat we Machteld, Laura en Joren niet voorbij hebben zien lopen (terwijl ze vlak voor onze neus naar ons hebben staan zwaaien)…