Koffie, wafels, pizza!

Maandag 10 september begon de dag voor Bastiaan, Joren en Joren met een college Taiwanees, dus zaten Bastiaan en ik om zeven uur met zijn ontbijt op de stoep voor de campus. Ik ben daarna – heel gemeen – gewoon weer mijn bed ingekropen, terwijl hij er na drie uur college achter was dat hij het vak niet zou gaan volgen. Hij had tijdens de les al wel het lesboek gekocht, maar die heeft hij ’s avonds teruggebracht bij de boekenwinkel (met het bonnetje van één van de twee Jorens, die het boek daar – voor een hoger bedrag – al eerder had gekocht), en dus maakte hij nog winst ook! Raar was wel dat ze in de boekenwinkel helemaal niet naar zijn bonnetje keken, maar meteen de boeken van hem aannamen, terwijl ze je hier zelfs voor de kleinste aankoop een bonnetje in je handen duwen. ’s Middags hadden we weer drie uur lang Chinese les, en dit keer was mijn groepje een stuk groter dan afgelopen vrijdag, want nu waren we met acht leerlingen, waaronder Edie en Myrthe, die nu ook eindelijk een goede klas hadden gevonden. Verder zaten er drie Japanners, één Thai en één Koreaanse in de klas, dus ik was wel blij met het Nederlandse gezelschap! Het nadeel van een grotere groep is wel dat de les een stuk trager verloopt, omdat mijn lerares het leuk vindt om iedereen dezelfde vraag te laten beantwoorden. Samen met Bastiaan, Joren, Joren, Machteld, Edie, Myrthe en een Japanse klasgenoot van Joren hebben we ’s avonds gegeten en daarna ben ik in de bibliotheek bij de campus in de ‘Noisy Corner’ gaan zitten met Bastiaan, Joren, Joren, Machteld en Laura, om de Taiwanese versie van Monopoly te spelen!
De faciliteiten op onze campus zijn trouwens te vergelijken met die van een camping, aangezien er vijf wc’s (gaten in de grond..), zes douches en een soort betegelde varkenstroggen als wasbakken gedeeld worden door ongeveer veertig meisjes. Jongens en meisjes slapen op verschillende gangen, en tussen tien uur ’s ochtends en vijf uur ‘s middags mag er jongensbezoek op de meisjesafdeling komen en andersom, mits daarvoor toestemming is gevraagd bij de receptie (en toestemming is gegeven) én de ‘gast’ zich heeft gehuld in een soort fluoriserend geel hesje, zodat hij of zij herkenbaar is als ‘het andere geslacht’. Het terrein van de Gongguan-campus is echter wel netjes, er staan veel bomen en er zijn ook veel sportfaciliteiten, waar de Chinezen gretig gebruik van maken. Op de Main Campus, waar Bastiaan en ik de eerste paar dagen ‘woonden’, waren de omstandigheden vergelijkbaar, maar het gebouw was ommuurd door een stenen, grijze, vieze, oude muur, op sommige plaatsen zelfs met prikkeldraad erboven, waardoor het meer leek op een gevangenis dan op een campus. Het grote voordeel van de Main Campus was echter wel dat we nog geen minuut hoefden te lopen voordat we bij ons lesgebouw waren, maar sinds deze week rijdt er een gratis shuttlebus van de Gongguan-campus naar school, dus de buskosten kunnen we gelukkig vanaf nu ook weer uitsparen. Verder is het ook heel erg grappig dat alle Chinese meisjes hun gezicht iedere ochtend en avond volsmeren met allerlei zalfjes, daar vervolgens soms ook nog een soort velletjes papier overheen plakken (het lijkt op nat wc-papier), en daar dan een tijdje mee blijven rondlopen. De eerste keer dat ik groene gezichten naast me zag, dacht ik dat ik op een andere planeet was beland, want dat was ’s avonds laat in het donker op de gang, dus dat zag er nogal vreemd uit. De twee Chinese kamergenootjes van Machteld en mij zijn rustige, lieve meisjes, maar er wordt ’s nachts wel gesnurkt en ’s ochtends staat één van de twee om zes uur op (ook in het weekend) en de ander volgt rond half acht. Aangezien hun colleges nog niet begonnen zijn, vragen Machteld en ik ons echt af wat die twee de hele dag doen!
Na de lessen op dinsdag (met een toets over het hoofdstuk dat we de afgelopen dagen hadden behandeld) zijn Bastiaan en ik naar de Carrefour gegaan, omdat Bastiaan op zoek is naar een kookpitje om met zijn koffiezetapparaatje koffie te kunnen maken van zijn versgemalen koffiebonen uit Nederland, maar dat was helaas niet te vinden. Wat we wél vonden was een Mac Donalds, waar we even lekker een ordinaire ham- en kipburger hebben gegeten met Franse frietjes en Heinz ketchup, én een kapperszaakje waar je buiten bij de deur een briefje van honderd yuan (ongeveer €2,60) in een apparaat moest stoppen zodat je een bonnetje met een nummertje kreeg, maar het was niet zo druk, dus Bastiaan kon meteen plaatsnemen in de stoel, terwijl ik vanaf buiten toekeek hoe de kapper met een tondeuse en een schaar wild tekeer ging… het eindresultaat was gelukkig wel geslaagd!
Woensdagavond hadden we een etentje gepland met alle Leidse studenten, maar uiteindelijk kwam alleen van onze universiteit iedereen opdagen en van de andere twee universiteiten (waar dus ook nog zeven Nederlanders studeren) was er niemand. Het etentje was een idee van Maruschka, het meisje dat ons een paar maanden geleden de voorlichting gaf over het studeren in Taipei. Aangezien zij hier ook een jaar heeft doorgebracht met dezelfde beurs als wij – alleen wel met verblijf in het beste gebouw op de campus, zo veel geluk hadden wij helaas niet – kregen we meteen allerlei praktische tips en restaurantaanbevelingen van haar. Zo kunnen we wel weer een tijdje vooruit! Het restaurantje heeft trouwens de bijnaam ‘Tot ziens’, aangezien een aantal jaren voor onze ‘lichting’ één van de Nederlandse studenten hier wekelijks gemiddeld drie keer at, en in gesprek raakte met de eigenaresse, die hij vervolgens ‘Tot ziens’ leerde zeggen. Vanaf dat moment zwaaide ze hem, alle andere Nederlandse studenten, en dit keer ook ons uit met de woorden ‘Tot ziens!’.
Donderdagochtend was het tijd voor de eerste ‘Engelse spreekvaardigheid’-les, en Bastiaan ging met me mee. Toen we het lokaal gevonden hadden, bleek dat de klas bestond uit zestien Chinese meisjes, één Chinese jongen en wij twee. De lerares vroeg of we wel in het goede lokaal en bij de goede les zaten, aangezien er nog nooit ‘mensen zoals wij’ deze les hadden gevolgd. Nou, het was toch echt mijn bedoeling om mijn Engels hier te verbeteren, en Bastiaan was met me meegegaan voor de mentale steun en omdat hij nieuwsgierig was naar het niveau van het Engels, aangezien dat hier bijna per definitie zeer slecht is. Gelukkig vond de lerares het erg leuk om ook eens ‘andere mensen’ te onderwijzen, dus mochten we blijven. Na een namenrondje (Bastiaan en ik moesten steeds vertellen wie ook al weer wie was, omdat de rest van de leerlingen elkaar vaak al kenden) kregen we de opdracht groepjes te vormen waarmee we een presentatie zouden houden over een bepaald onderwerp, en mijn groepje (dat bestond uit twee Chinese meisjes en mijzelf) hebben het onderwerp ‘Travelling to The Netherlands’ gekozen (dat idee kwam van één van mijn groepsgenootjes, die – heel toevallig – een goede vriendin heeft die dit jaar in Leiden is gaan studeren). De rest van de les vertelde de docente ons wat de bedoeling was van de komende weken, en volgens mij worden het wel nuttige uurtjes voor me. Bastiaan heeft aan het einde van de les aangegeven dat hij er de volgende keren niet mee bij zal zijn, dus vanaf volgende week ben ik de enige ‘buitenlander’ in de klas.. Na ook de lessen Chinees weer te hebben overleefd zijn Bastiaan, Machteld, Laura en ik een grote supermarkt gaan opzoeken die blijkbaar al die tijd vlakbij de campus zat – ook een tip van Maruschka. Ondertussen was de rest van de groep met drie meisjes van andere universiteiten hier in Taipei en net buiten de stad weer bij hetzelfde restaurantje beland als waar we de avond daarvoor met z’n allen hadden gegeten, dus na de boodschappen wilden wij aanschuiven, maar vanwege ruimtegebrek kregen wij vieren een andere tafel toegewezen, en hebben we alle vier een heerlijke, goedkope, en goed vullende maaltijd gegeten.
Vrijdag was het tijd voor presentaties: Bastiaan hield zijn presentatie over Anne Frank, ik moest iets vertellen over een restaurant waar ik graag ging eten.. Tsja, aangezien Bastiaan tien hoofdstukken verder is dan ik, is het niveau van gespreksonderwerp bij mij in de les relatief eenvoudig, maar gelukkig gaan we redelijk snel door de hoofdstukken heen, dus over een paar weken wordt het bij mij hopelijk inhoudelijk ook wat interessanter. Helaas regende het de hele dag behoorlijk hard, omdat er deze drie dagen een typhoon vlak langs Taipei trekt, dus we zijn onder de paraplu (die je hier schijnt te moeten gebruiken, tenzij je graag wilt dat je haar uit gaat vallen door de zure regen) met een klein groepje op de Night Market bij de campus wat gaan eten en daarna wilden we in de bibliotheek weer een spelletje doen, maar daar werden we helaas weer weggestuurd omdat ze gingen sluiten. Wat later op de avond hebben Bastiaan en ik via Facetime het zoontje van Michiel en Geri kunnen bewonderen, erg bijzonder om ze van zo ver weg toch met z’n drietjes te kunnen zien zitten! Verder hoorden we ook dat papa, mama en Laura hun vliegticket geboekt hebben voor eind februari, om ons te komen opzoeken, dus dat was ook erg goed nieuws.
Zaterdag hadden Bastiaan en ik eigenlijk plannen om naar Danshui – het Taiwanese Scheveningen, maar dan zonder strand – te gaan, maar vanwege het slechte weer besloten we dat uitstapje voor later te bewaren. In plaats daarvan zijn we, na een ontbijtje wat we kochten bij een bakker (lekkere broodjes met een niet zo lekkere bonenpasta of ander-niet-goed-thuis-te-brengen smeerseltje erin, en een in elkaar gevlochten broodje met stukjes ‘knakworst’ en een soort wasabi-achtig goedje eroverheen), naar de Confucius Temple en de Bao’an Temple gegaan: de Confucius Temple was niet erg groot, maar in de verschillende bijgebouwtjes was veel te lezen en zien over het leven en de leer van Confucius, en dit alles was op een interactieve manier tentoongesteld (computerschermen met spelletjes en ‘verbind de juiste leerling met de juiste omschrijving’-uitdagingen). Gelukkig was er in en om de Bao’an Temple een stuk meer religieuze activiteit, want je zag overal de wierookwalmen en er werden met dure offerpakketten, die daar te koop waren, allerlei godenbeelden aanbeden door de Taiwanezen. Na dit culturele uitje hebben we de Night Market van Shida opgezocht en na wat boodschapjes zijn we lopend naar de Ikea gegaan voor een dekentje voor Bastiaan – dat bleek nog best een stukje wandelen, dus op de terugweg hebben we de bus gepakt. Vlakbij onze eindhalte zou een Italiaans restaurantje moeten zitten, dus daar gingen we naar op zoek. Ergens in een steegje achteraf bleek inderdaad een pizzeria te zijn, en gelukkig was er nog een tafeltje voor twee personen, dus niet veel later zaten we met een heerlijke Italiaanse pizza voor ons – dit was nu eindelijk eens westers eten zónder typische Chinese bijsmaak!
De zondag bestond uit huiswerk maken in de bibliotheek, en een lekkere wafel eten met banaan (Michelle) of aardbei (Bastiaan) die we kochten bij een tentje dat ‘Wallonië’ heet. ’s Avonds hebben we weer bij ‘Tot ziens’ gegeten, en daarna hebben Bastiaan en ik de bibliotheek maar weer opgezocht voor wat kaartspelletjes en het resterende huiswerk.