De eerste week is al weer voorbij!

De internetverbinding op de campus begon afgelopen donderdag hoopvol, maar helaas was er vanaf vrijdag een storing op onze gang, dus dit wordt een inhaalslag…
Woensdag moesten we op de universiteit naar het meldpunt voor buitenlandse studenten, om onze inschrijving compleet te maken. Met allerlei officiele documenten en kopieën ervan op zak kwamen we daar blijkbaar in de lunchpauze aan, waardoor we een uur buiten moesten wachten. Gelukkig waren er op het schoolterrein mooie zitplaatsen onder de bomen, zodat we nog enigszins in de schaduw konden zitten. Heel toevallig zagen we niet veel later Joren, Myrthe en Edie voorbij lopen, die ook nog iets moesten regelen hier. We wilden eigenlijk die avond met z’n vijven eten, maar nu konden we de middag ook nog samen doorbrengen. Toen de lunchpauze voorbij was, kon al het administratieve gedoe beginnen, en moesten we goed opletten dat we al onze papieren, die hier ook weer gekopieerd moesten worden, ook wel weer terugkregen. Verder hebben we gevraagd of wij overgeplaatst konden worden naar de campus waar de andere 5 Nederlandse studenten zitten, want Bastiaan en ik waren de enigen die op de Main Campus waren ingedeeld, terwijl de rest op Gongguan, een campus een paar kilometer verderop, een kamer toegewezen hadden gekregen. Het zou nagevraagd worden voor ons, en zodra er iets geregeld was, zouden we hierover gemaild worden.
De rest van de woensdagmiddag hebben we rondgeslenterd in de buurt van de universiteit, en ’s avonds hebben we gezellig gegeten in de wijk Ximending, waar Joren, Myrthe en Edie hun hostel hadden geboekt.
Op donderdag mochten we onze bagage weer verplaatsen van het hostel naar de campus. Na het dramatische gesjouw met alle koffers op de eerste dag, waren we eigenlijk van plan een taxi te nemen, maar uiteindelijk hebben we alles de bus ingepropt, omdat dit goedkoper was. We hadden nog geen mailtje ontvangen over onze overplaatsing naar de andere campus, maar omdat we er wel vertrouwen in hadden dat het zou gaan lukken, zijn we meteen naar de Gongguan-campus gegaan, en wilden we onze spullen bij de anderen op de kamers zetten, tot we zelf een eigen kamernummer zouden hebben. Daar eindelijk aangekomen, bleek dat we nog niet op de namenlijst stonden, en de meisjes aan de ‘receptie’ spraken vrijwel geen Engels, dus toen ze uiteindelijk ons verhaal begreep, besloot ze naar de Chinese vrouw te bellen met wie we de overplaatsing hadden besproken. Na lang wachten en een hoop Chinees geklets, mocht Bastiaan haar zelf spreken en toen bleek dat we niet overgeplaatst konden worden, omdat er ‘nog heel veel mensen op de wachtlijst stonden’. Baalmoment 1. Toen zat er helaas niets anders op dan al onze bagage weer mee te slepen richting onze oorspronkelijke campus, maar mijn kofferwieltje brak onderweg naar de bushalte (best een eind lopen met zoveel spullen) opeens af. Baalmoment 2. Bastiaan kreeg het voor elkaar om de koffer tillend naar de bus te sjouwen, en ik heb zijn bagage meegenomen. Gelukkig stonden we op de Main Campus wel op de lijst, dus belandde ik in een kamer met vier bedden, die allemaal nog leeg waren. In Bastiaans kamer was plaats voor zes studenten, maar ook hij was de eerste. Nadat we alles snel hadden neergezet, moesten we naar het Mandarin Training Centre, waar we ons moesten inschrijven en daarna een toets moesten maken, om het niveau van ons Chinees te peilen en zo ingedeeld te kunnen worden in een klas. De toets bestond uit een kort gesprekje en een toets op de computer, waarbij de luistervaardigheid en grammaticakennis werd getest. Na dit alles zijn we naar de IKEA gegaan – ja, die hebben ze hier ook – op zoek naar een matras. De bedden op de campus zijn namelijk gewoon houten ‘bakken’, dus voor een matras, kussen en beddengoed moet je zelf zorgen. Op de Gongguan-campus kun je voor ongeveer 15 euro een heel dun matrasje halen, maar zoiets zagen Bastiaan en ik eigenlijk niet zitten. Bij IKEA vonden we voor iets meer dan 30 euro een veel dikker matras, maar toen we er daar twee van wilden ophalen, bleek dat er nog maar één op voorraad was, en dat het in de oorspronkelijke vorm meegenomen moest worden, omdat dit matras niet opgerold kon worden vanwege de veren erin. Baalmoment 3. Na een lekkere IKEA-maaltijd samen met Joren, Myrthe, Edie, Machteld en Laura (die we allemaal per toeval tegenkwamen bij de ingang van de winkel), zijn wij dus snel teruggegaan naar onze campus, omdat we er vanuit gingen dat we daar ook wel zo’n 15-euro-matrasje konden krijgen. Helaas konden we het oude vrouwtje bij de receptie niet verstaan, en aangezien zij ook geen Engels sprak, zijn we het maar gaan vragen in winkeltjes in de buurt. Niemand kon ons vertellen waar we zo’n matrasje konden kopen – Baalmoment 4 - , dus toen zijn we snel naar de Gongguan-campus gegaan, omdat we zeker wisten dat het daar wel te koop was. Gelukkig hadden we rond 9 uur ’s avonds eindelijk een matrasje weten te bemachtigen. Omdat de studenten die vorig jaar op de campus zaten, weggegaan zijn zonder ook maar iets schoon achter te laten, moesten we ook nog op zoek naar schoonmaakspullen, om de stofwolken overal weg te halen. Ook de douches, wastafels en wc’s (er is gelukkig één normale wc hier, de andere 10 zijn van die vreselijke bakken in de grond) zagen er absoluut niet schoon uit, en er is geen koelkast of keukentje, dus eten kunnen we niet bewaren of zelf maken. Toen ik met m’n matrasje op de kamer terugkwam, was er één Japans meisje binnen. Volgens mij studeert ze ook Chinees, maar het niveau is niet al te hoog, en haar Engels is ook vrij slecht, dus na een zeer kort gesprekje wilde ik mijn bed, bureau en kast gaan schoonmaken. Opeens ging de deur open en stapte er een nogal dik Chinees meisje binnen. Het eerste wat ze zei toen ze op me af kwam lopen, was dat we ‘een probleem hadden’. Ik was al bang voor een volgende verhuizing, want ze zei dat er iets niet klopte met de kamers. Uiteindelijk bleek dat de bedden genummerd waren van 1 tot en met 4, en dat ik mijn spullen bij háár bed had gezet. Ik had de nummertjes niet eens gezien, en niemand had mij ook verteld dat je je eigen bed had, maar ik kon mijn koffer en tassen dus weer naar een ander bed verplaatsen. Gezellige kennismaking, not. Ik zag het helemaal niet meer zitten na deze dag, en eigenlijk ook na de voorgaande dagen, omdat het zoveel geregel en gedoe was geweest allemaal. Ik had inmiddels ook een nieuwe SIM-kaart gekocht, maar die bleek niet te werken in mijn telefoon. Dat betekende dus dat ik óók nog een nieuwe telefoon moest kopen die avond, en zo stapelden de ‘beginkosten’ zich steeds maar op. Gelukkig is Bastiaan erbij, hij was voor mij donderdagavond echt het enige grote pluspunt. 
Vrijdag moesten we ons visum laten omzetten in een ‘Resident Visa’, waarvoor we naar het ARC moesten. In de metrohal werden we aangesproken door een man uit Colombia, die ons vroeg of we interesse hadden in het meewerken aan reclamecommercials. Hij werkte blijkbaar bij een bedrijf dat commercials maakt, en vooral met buitenlandse mensen werkt, dus wij pasten blijkbaar wel in dat plaatje. Toevallig moest hij ook naar het ARC, om iemand te helpen met de visumaanvraag, dus hij heeft ons ook meteen goed op weg geholpen daar, anders waren we waarschijnlijk nog langer bezig geweest met het invullen van allerlei papieren en het wachten op de uiteindelijke inname van de aanvraag dan de 3 uren die het ons nu kostte! ’s Avonds zijn we met alle vijftien Leidse studenten die een Taiwan-beurs hebben gekregen, uit eten gegaan en dat was ontzettend gezellig. Heel apart ook om met z’n allen dan echt opeens in Taipei rond te lopen. We trokken ook wel veel bekijks, heel veel Chinezen zag je stiekem naar ons wijzen of hoorde je over ons praten. Het valt me trouwens wel op hoe weinig buitenlanders ik hier zie lopen, zelfs in de metro en in de wat drukkere straten zijn we vaak de enigen. Na een leuke avond (daar waren we wel aan toe!) spraken we af om de volgende dag met z’n allen naar de dierentuin te gaan.
Zaterdagochtend verzamelden we ons (bijna allemaal, drie van de vijftien gingen niet mee) om tien uur voor de ingang van de Taipei Zoo, naar het schijnt de grootste dierentuin van Azië. Na zeven uur rondslenteren bleek dat het wel degelijk de grootste zou kunnen zijn, vanwege het enorme oppervlak, maar helaas was het aantal dieren dat te zien was dan wel weer erg klein. De lucht was de hele dag ontzettend helder (vaak is het hier erg bewolkt), dus de zon kwam ook goed door en het was eigenlijk veel te heet om zo veel te lopen. Ook de dieren zochten bijna allemaal de schaduw op, dus er was weinig actie. Gelukkig was er nog een aap die zijn hand voor een kraantje in het verblijf hield, zodat het water alle kanten op spatte.
Op zondag besloten Bastiaan en ik naar Wulai te gaan, een dorpje ten zuiden van Taipei, dat bekend staat om de ‘hot springs’. Na een wilde busrit (overvolle bus, slingerende bergwegen, en een buschauffeur die in de bochten zijn gaspedaal niet echt los leek te laten) bezochten we eerst een tempel, die aan alle kanten bewerkt en versierd was. Daarna belandden we in het toeristische straatje, waar overal eten werd verkocht. Daar at ik, volgens de verkoper, ‘rijst op een stokje’ met honingsaus, al begrijp ik nog steeds niet op wat voor manier die rijst dan bewerkt was, om het in rechthoekige vorm rond een stokje te laten kleven. Lekker was het gelukkig wel. De hot springs konden we helaas niet zo snel vinden, het kostte ons uren om uiteindelijk gewoon maar in de rivier te belandden die door het dorpje stroomde. Die bleek echter ook een soort hot spring te zijn, want het water waar we met onze benen in hingen, werd steeds heet en dan weer koel, en de stenen waar we op zaten waren constant erg warm. Tijdens het zoeken kwamen we nog een boeddhistische tempel tegen, en zijn we twee kilometer buiten het dorpje de waterval gaan bekijken. Weer terug in Taipei kwamen we in een metrostation opeens Sanne en Maxelle tegen, twee klasgenoten uit Leiden die helaas geen beurs hadden gekregen, maar deze zomer wel een maand in Taipei waren geweest om een zomercursus Mandarijn te volgen. Taipei blijkt dus toch kleiner dan gedacht! Voor het avondeten hebben we allebei nog een minimatras gekocht, omdat we toch echt niet lekker liggen op die dingen, dus hopelijk maken twee matrasjes alsnog een ‘normaal’ matras.
Maandagochtend hebben Bastiaan en ik de Chiang Kai-shek Memorial Hall bezocht, ontzettend groot! Toen we op de bovenste verdieping kwamen, bij een enorm bronzen beeld van Chiang Kai-shek, stonden daar Sanne en Maxelle net te poseren voor een foto, dus daar zijn we snel achter gaan staan, wat een erg spontane foto opleverde. Zij vlogen deze avond terug naar Nederland om te beginnen aan het derde jaar van onze studie, dus het was erg leuk om ze – nog een keer – zo onverwacht tegen te komen op hun laatste dag. Het beeld werd overigens bewaakt door twee mannen, die een uur op een soort verhoging stil moesten staan, en er liepen twee andere mannen rond in de hal, die af en toe de zweetdruppels op de gezichten van de bewakers met een doekje weghaalden. Ieder uur is er dan een wisseling van de wacht te zien, maar die hadden we vandaag helaas net gemist. ’s Middags werd er voor alle exchange students een algemene introductie gehouden, waarin uitleg werd gegeven over zaken als inschrijvingen voor vakken, verzekeringen, visa enzovoorts. Daarna waren er gratis hapjes, waar wij gelukkig snel bij waren, want na een paar minuten stond er een meterslange rij en waren de hapjes op. Even later bleken we tegen inlevering van ons naamkaartje ook nog een soort box te krijgen waar nog vier broodjes in zaten, waarvan er één bestond uit een vreemde substantie die bedekt was met poedersuiker, maar de rest was erg lekker en vooral vullend! Dat betekende dat we ’s avonds met z’n allen in een klein restaurantje belandden, waar we voor zeer weinig geld nog heerlijk wat kleine gerechtjes konden eten: het zo goedkoop mogelijk leven is begonnen!