Opgelicht!

De afgelopen dagen hier zijn echt voorbij gevlogen, lijkt het wel. Morgen is onze allerlaatste vakantiedag in Beijing, vrijdagochtend begint de lange terugreis.
Nadat we zaterdag de Dragon Gorge bezocht hadden, hielden we zondag een rustdagje. Toen we allemaal een beetje bijgeslapen hadden, zijn we ontbijt gaan zoeken op straat. Helaas zagen we hier geen kraampjes waar ze hetzelfde ontbijt verkochten als wat we bij het andere hostel vaak aten, maar ook hier was keus genoeg. Daarna liepen we naar het Tiananmenplein, wat vlakbij ons hostel is. Ook daar werden we weer 'stiekem' op de foto gezet door de Chinezen, maar zodra we dat nu door hebben, trekken we allemaal een gekke bek of gaan we net als alle Chinezen in een standaard foto-pose staan, waarbij dan het peace-teken hoort met beide handen. Meestal kunnen de mensen er wel om lachen, maar anderen voelen zich echt betrapt en draaien zich snel om. Helaas werd de lucht opeens erg donker, en niet veel later begon het te regenen. Midden op het plein is geen beschutte plaats te vinden, dus we liepen snel naar een paar grote parasollen, waar al tientallen Chinezen onder stonden te schuilen. Jammer genoeg waren we veel te ver weg van de parasollen om ze droog te bereiken, dus tegen die tijd waren we allemaal al doorweekt. Het was wel erg leuk dat er in die korte tijd twee Chinese meisjes met een paraplu naast mij kwamen lopen, zodat ik ook 'droog' liep. Bij Sil en Joren werd dat niet gedaan, dus dat maakte het extra leuk voor mij. Het was wel een beetje zielig voor die meisjes, want ik was eigenlijk veel te lang voor hen, dus het hielp niet veel, maar het was een aardig gebaar. Toen we allemaal onder de parasol stonden, kwamen er opeens bewakers die de parasollen in gingen klappen, dus toen zat er niets anders op dan te gaan rennen. Het hoosde zo ontzettend hard, dat we blij waren dat er een metrostation in de buurt was (ook al stond dat al propvol Chinezen). Toen ook wij de trappen naar de metrohal afliepen, werd Joren aangesproken door een Chinees meisje. Ze vroeg waar we vandaan kwamen, en ze kende het woord 'Goedendag', dus dat was aanleiding tot een leuk praatje met haar. Ze vertelde ons dat ze net een zesjarige studie Engels had afgesloten, dus ze vond het leuk om Engels tegen ons te kunnen praten. Al vrij snel vroeg ze of we zin hadden om samen iets te gaan drinken, en bracht ze ons naar de andere kant van het metrostation. Ook zij vond dat ik naast haar onder de paraplu moest lopen, en dat de jongens wel tegen de regen konden. Ik had uit haar vraag begrepen dat we diezelfde avond ergens zouden afspreken, maar dat wij eerst terug gingen naar het hostel om even te douchen en droge kleren aan te trekken (we waren echt doorweekt namelijk). Opeens stonden we voor een theehuis en zei ze dat we hier wel even zouden schuilen voor de regen. Voor ik het wist zaten we ergens in een klein kamertje aan een tafel waar een aantal potten op stonden met verschillende theekruiden erin. Wij mochten een smaakje thee kiezen, en ze vroeg of we samen een theepot zouden delen, of dat we liever verschillende smaken thee wilden proberen. We kozen voor een pot, omdat ons dat goedkoper leek. De serveerster kwam vervolgens met theekopjes en een grote theepot aan, en daarna deed ze de deur achter zich dicht, zodat wij met z'n vieren achterbleven in het kamertje. Nadat we een tijd hadden gepraat en thee hadden gedronken, verscheen er opeens een tweede theepot op tafel, en er kwam ook een bord met watermeloen. Heel erg lekker allemaal, maar wij hadden dit niet besteld. Het Chinese meisje, Chacha heette ze, ging steeds even kijken of het al gestopt was met regenen, maar het bleef hozen buiten. Opeens was het al een uur of half zeven, en aangezien zij een afspraak had met een vriendin die avond, wilde ze afrekenen. Wij wilden ook weer terug naar het hostel voor een snelle douche, zodat we daarna konden eten. Toen de rekening kwam, bleek die ontzettend hoog te zijn, omgerekend een euro of 30 per persoon! Wij hadden dat geld alledrie niet cash bij ons, en pinnen kon niet met onze bankpassen. Ik wilde geld gaan pinnen voor ons drie, en Chacha bood aan met me mee te lopen om een pinautomaat te zoeken. Helaas voor haar was ik degene die haar het minst aardig vond, en ik had ook amper iets gezegd. Ik had een naar voorgevoel bij alles wat ze zei en deed, en de hoge rekening bevestigde m'n vermoeden alleen maar meer: we werden opgelicht, en zwaar ook. Ze stond erop met me mee te lopen, dus dat was een 'gezellig' stukje wandelen, maar niet heus. Gelukkig was er genoeg te zien op straat, wat me de gelegenheid gaf niet al te veel te hoeven praten. Op de meeste straathoeken stond minstens dertig centimeter regen, en brandweermannen waren overal bezig het water richting de weinige putjes op straat te vegen: letterlijk dweilen met de kranen open, want het bleef ontzettend hard regenen en onweren. Toen we het metrostation veilig hadden bereikt (wel met doorweekte broek en soppende schoenen), bleek de pinautomaat daar buiten werking te zijn, vanwege het noodweer. Helaas was de volgende pinautomaat aan de andere kant van een lange straat, dus kon ik nog tien minuten met m'n oplichtster onder dezelfde paraplu lopen. Ook die pinautomaat was defect, maar gelukkig hadden we bij de derde poging een werkende automaat, dus kon ik pinnen. Na een half uur door de regen te hebben gelopen, konden we eindelijk terug naar Sil en Joren, die al die tijd op ons hadden zitten wachten. Ik betaalde voor Sil, Joren en mij, maar Chacha leek te verwachten dat we ook voor haar zouden betalen, dus dat viel vast tegen. Toen ze wel door had dat we dat echt niet van plan waren, pakte ze eindelijk zelf ook haar portemonnee, maar achteraf hebben we het gevoel dat ze amper geld heeft gegeven aan de serveerster. Nadat ons geld werd meegenomen en de deur weer dicht ging, wilde Chacha erg graag wat geld van ons, omdat ze de taxi die ze wilde nemen, net niet kon betalen. Joren en Sil hadden nog wat klein geld voor haar, maar ik niet, dus ik had m'n tas al weer dicht gedaan. Toen Joren even later naar de wc ging, kreeg Chacha een telefoontje van haar vriendin, tegen wie ze in het Chinees begon te ratelen. Helaas voor haar kon ik het gesprek redelijk volgen, en hoorde ik haar vertellen dat de jongens allebei wel wat geld hadden gegeven, maar ik niet. Ze zei er ook nog bij dat ze zeker wist dat ik geld had, maar dat ik het niet aan haar wilde geven. Na dat gesprek had ik het helemaal gehad in dat kamertje. Sil en ik mochten ook haar paraplu nog eventjes lenen voor een toiletbezoekje (restaurantjes hebben hier heel vaak geen eigen wc, maar sturen je dan naar een openbare wc in de buurt). Toen wij buiten kwamen hoefden we alleen de weg maar over te steken, maar die tien meter waren lang genoeg om meteen weer doorweekt te zijn, zelfs met paraplu. Op de terugweg liepen we midden door een enorme plas regenwater, die met behoorlijke snelheid uit een zijstraatje kwam stromen. Ik zie Beijing liever zonnig en warm, maar eigenlijk heeft het ook wel wat om het eens op deze manier mee te maken. Vrij snel daarna wilde Chacha toch echt een taxi gaan opzoeken (ook al had ze nog steeds te weinig geld), en de regen was op dat moment iets minder hevig, dus wij wilden ook snel weg. Chacha liep nog een tijdje met ons mee, zodat ik onder haar paraplu kon lopen (jaja, zo aardig was ze!), maar toen we haar zeiden dat we de rest zelf wel zouden lopen, vond ze dat een goed idee. Met de uitnodiging haar nog eens te bellen (ze had ons haar nummer gegeven) om samen naar een karaokebar te gaan, namen we afscheid. Toen we terug waren in het hostel, baalden we er allemaal nogal van dat we weer zo goedgelovig waren geweest. Het was een beetje jammer dat ik eigenlijk op het moment dat we in het theehuis gingen zitten wel door had dat we dat niet hadden moeten doen, maar op dat moment viel er weinig aan te veranderen. Het was inmiddels ook al hartstikke laat, en we hadden nog niet gegeten. We zochten hetzelfde eettentje weer op waar we de avonden daarvoor ook hadden gegeten, en gelukkig mochten we daar nog binnen. We waren de enige klanten, en toen er iets later Chinezen vroegen of ze nog binnen mochten, werden ze weggestuurd. Na een lekkere en vooral goedkope maaltijd wilden we alledrie snel douchen en naar bed. Joren en ik konden helaas allebei niet slapen, omdat we steeds aan Chacha moesten denken, en aan hoe dom we waren geweest om er in te trappen. Eenmaal terug in het hostel zagen we trouwens overal a4-tjes aan de muren en deuren hangen, waarop gewaarschuwd werd voor mensen die je aanspreken en zeggen dat ze hun Engels willen oefenen, en die je vervolgens meenemen naar een theehuis of restaurant. 'They are using that as an excuse to extract money from you'. Nou, dat hebben we geweten!