Hangzhou

De treinreis naar Hangzhou kostte ons de hele zondag. Om negen uur ’s ochtends konden we weer een volle bus in, die ons naar het treinstation bracht. Op ieder station (ook bij de metro) moet iedereen alle bagage door een scan laten gaan en zelf loop je onder een poortje door, waarachter je dan opgevangen wordt door medewerkers met een soort groot scanapparaat waarmee ze willekeurig over een been of arm heen wrijven. Vaak liggen de personen die de bagagescans in de gaten moeten houden te slapen of zijn ze met hele andere dingen bezig, dus dat hele gedoe is een beetje overdreven.

De reis zou iets meer dan zeven uur duren en Bastiaan en ik hadden stoelen toegewezen gekregen die twee wagons van elkaar verwijderd waren. Eigenlijk mochten we natuurlijk niet zeuren na alle moeite die we voor die tickets hadden gedaan, maar zeven uur lang allebei in ons eentje tussen een horde Chinezen zagen we toch niet echt zitten. We hadden dus het plan om met één van onze buren van plek te wisselen als we eenmaal in de trein waren. De vrouw die naast Bastiaan kwam te zitten, was na enig doordrammen wel bereid om ‘hélemaal’ naar mijn stoel te lopen (ongeveer dertig meter), maar al snel kwam ze terug naar Bastiaan. Ik zou geen stoel hebben in die andere wagon, want alles zat daar vol en het meisje op mijn stoel zou niet op hebben willen staan voor haar. Toen ik naar mijn eigen stoel liep en het meisje daar vertelde dat ze op mijn plek zat, stond ze meteen op… Weer terug bij Bastiaan en zijn gezellige buurvrouw had zij er duidelijk geen zin meer in om nóg een keer naar de andere stoel te lopen, dus we hebben de strijd maar opgegeven. Ik ben op mijn eigen plek gaan zitten, aan het gangpad, en heb de hele reis niet naar buiten kunnen kijken. Bastiaan zat gelukkig wel bij een raam, dus hij kon af en toe wat filmen voor mij. Een paar keer zijn we heen en weer gelopen om te kijken of de ander het nog volhield en uiteindelijk was het dan eindelijk voorbij en konden we uitstappen in Hangzhou. Ons motel was zo gevonden en gelukkig hoefden we daar de straat maar op te gaan om in een gezellig wijkje te belanden met veel eetgelegenheden en souvenirwinkeltjes. In een van de restaurantjes hebben we groenten, garnalen en (ons door de bazin aanbevolen en afgeprijsde) vis gegeten. Op de vis na waren we over de hele maaltijd te spreken, want die lag in een stroopachtige azijnsaus en was vrij gaar.

De volgende dag hebben we het geweten… Mijn darmen hadden zich die nacht en bij het opstaan al twee keer in rap tempo geleegd, dus ik was bang dat ik deze eerste dag in Hangzhou moeilijk buiten de deur zou kunnen doorbrengen. Toen ik Bastiaan ook wakker maakte, bleek hij erg misselijk te zijn. Nadat hij tot drie keer toe had moeten overgeven en we de hele dag dus op bed hebben gelegen en geslapen hebben, voelde hij zich aan het einde van de middag even wat beter en dus zijn we héél rustig naar het West Lake gewandeld. Na ook nog een snel bezoekje aan de Carrefour voor wat yoghurt, muesli en fruit zijn we maar snel teruggegaan naar het motel. Net op tijd, want Bastiaans maag keerde zich voor de laatste keer om en de rest van de avond hebben we dus ook op bed doorgebracht.

Gelukkig ging het dinsdag wat beter en na een beetje uitslapen konden we opnieuw naar het West Lake. Al snel waren we alle toeristengroepen (inclusief hun in microfoons tetterende reisgidsen) en het gestaar naar ons beu en gingen we snel de bergen in. Een paar uur lang hebben we rustig door de heuvels gewandeld en onderweg kwamen we een tempel, een pagode en een paar mooie uitzichtpunten tegen. Ons lunchplekje werd een westers ogend restaurantje (met de Kerstversiering nog op de deur en tegen de ramen), waar bijna niemand was. Bastiaan nam een ‘Braziliaanse koffie’ en kreeg een flauw bakje in een kitscherig Engels kopje. Verder hadden we allebei een (vrij dure) Club Sandwich besteld, dus toen er één bord met twee simpele kleine sandwiches en friet met twee vorkjes werden gebracht, waren we bang dat ze beide porties samen hadden gevoegd en dat we dus moesten delen. Langzaam begonnen we dus maar aan de frietjes en het was echt een opluchting toen het tweede bord een paar minuten later volgde. Waarom dat niet tegelijk had gekund, bleef ons een raadsel…
Na een lange wandeling terug naar het hotel hebben we ’s avonds Qinhefang opgezocht, een druk straatje vol souvenirwinkeltjes. Daar stonden medewerksters van veel winkeltjes in de deuropening te dansen om de aandacht van het winkelende publiek te trekken en verder zag je ook op veel plekken mannen met grote hamers op sesambrokken slaan, waardoor het hele dunne koeken werden. Interessante afsluiting dus van ons bezoek aan Hangzhou. Op naar Shanghai!

Voor foto's en een compleet reisoverzicht, zie Bastiaans website.