Sinterklaas in Taiwan!

Maandag was het dan eindelijk zover: een nieuw trimester met een nieuwe klas en een nieuwe docente. Ik heb niet echt het idee dat ik het afgelopen trimester veel heb geleerd op het gebied van spreekvaardigheid, al is onze woordenschat natuurlijk wel uitgebreider geworden, en dit kwam onder andere door het feit dat mijn lerares niet al te streng was en weinig tot geen extra huiswerk (zoals het houden van een presentatie) gaf. Maandagmiddag in mijn nieuwe lokaal bleek al vrij snel dat de docente de tegenpool was van de eerste. Ze praatte ontzettend snel en vooral erg hard, het leek bijna alsof ze schreeuwde. Daarnaast introduceerde ze zichzelf ook als een strenge lerares, dus als er mensen in de klas zaten die het leren van Chinees niet al te serieus namen, zou er wel eens ruzie kunnen ontstaan. We kregen een schema waarop stond samengevat hoe de lessen zouden verlopen. Dit kwam neer op drie toetsen en het schrijven van een kort essay, dat vervolgens ook gepresenteerd moet worden, per hoofdstuk. Verder moeten we natuurlijk ook de lesstof voorbereiden (dat wil zeggen: karakters oefenen en inleveren, grammaticaopdrachten maken en het werkboek invullen en inleveren). Ik heb dus wel wat ik wilde: een docente die eist dat je hard werkt en die je pusht om zoveel mogelijk te praten, nu is het dus een kwestie van wennen aan haar stemvolume en het vele huiswerk. Mijn klasgenoten komen uit Nederland (Myrthe en Joren), Japan, Vietnam, de VS en Australië. Bastiaans nieuwe docente toonde niet erg veel interesse in haar nieuwe leerlingen: ze deed niet eens een poging om de studenten bij hun naam aan te spreken. Verder was ze helaas ook niet net zo leuk als de docente van het eerste semester, maar zij was dan ook erg enthousiast, oprecht geïnteresseerd en – voor Chinese begrippen – ruimdenkend. ’s Avonds zijn we nog even de deur uit geweest voor een paar nieuwe schriftjes voor mijn huiswerkinleveropdrachten, en dat kon op drie december nog altijd zonder jas en – hoera! – ook weer eens zonder paraplu. Voordat de les dinsdag begon heb ik voor de verandering eens erg hard moeten werken om al mijn huiswerk op tijd af te krijgen. We moesten alle karakters van het hoofdstuk (ongeveer 45 woorden, waarvan vele uit meer dan één karakter bestaan) tien keer opschrijven en dat diende ingeleverd te worden. De les op zich was leuker dan verwacht, al vind ik het schreeuwerige echt niet prettig. We moeten ook vaak gezamenlijk woorden of zinnen nazeggen en dat moet dan steeds opnieuw, omdat wij blijkbaar niet hard genoeg praten. Bij Bastiaan was de les stukken minder interessant geweest, omdat ze alleen maar vragen moesten bedenken en beantwoorden bij een paar teksten, precies wat ik de afgelopen drie maanden dus ook zo’n saai onderdeel van de les vond. ’s Avonds had ik een etentje met mijn oud-klasgenootjes en we belandden bij de Italiaan op het MTC-terrein, waar ik heerlijke spaghetti met tonijn had. Verder vond ik het niet zo’n succes, want de onderlinge gesprekken zijn nooit erg boeiend. Weer terug bij Bastiaan op de campus besloten we te gaan tennissen, aangezien dat er vanwege alle regen al heel lang niet van was gekomen. Voor de verandering was er ook meteen een baan vrij voor ons, dus ik kon Bastiaan weer alle hoeken van het veld laten zien – niet omdat ik zo goed ben, maar omdat ik niet kan mikken en het dus maar afwachten is waar de bal terecht komt, als het net al wordt gepasseerd. Woensdagochtend zat er voor de verandering eens geen verrassing in onze schoen, maar wél een mooi Sinterklaasgedicht in onze mailboxen, uit Rucphen. De lessen werden voor ons beiden vandaag weer een beetje beter, Bastiaan kreeg tijdens het laatste uurtje gelukkig wat discussie in de groep en wij hebben op een duidelijke maar ook snelle manier de grammatica behandeld. Tijdens de laatste tien minuten begonnen wij aan onze eerste woordjestoets, want – zo was de achterliggende gedachte van de lerares – dan kun je ook na de bel nog rustig doorwerken als je meer tijd nodig hebt. Dit was het geval, dus Bastiaan en Machteld stonden buiten het klaslokaal op ons te wachten en toen de lerares alvast haar spullen naar haar werkkamer wilde brengen, vroeg Bastiaan haar waarom we in hemelsnaam pas zo laat begonnen met de toets. Naast de reden die ze ons had genoemd, bleek uit haar antwoord dat ze ook geen kostbare lestijd wilde verspillen aan het maken van een toets. Ik ben benieuwd hoe laat we volgende keer met de toets beginnen, want ik wil niet de laatse schoolbus terug naar de campus missen vanwege een toets na lestijd! Omdat het Sinterklaasavond was, hebben we onszelf maar weer eens getrakteerd op een uitje naar het koffietentje, waar we onze speciaal voor deze avond laatst bewaarde chocoladeletter van de voorraad mee naartoe namen. Donderdag mocht ik weer vroeg op voor mijn Engelse les, waar ik vragen over Nederland mocht beantwoorden tijdens onze presentatie. Ze vonden het erg interessant dat er in ‘koffiewinkels’ drugs worden verkocht en ze wisten niet (zelfs de lerares niet!) dat Anne Frank in Amsterdam ondergedoken heeft gezeten. Na de les hebben Bastiaan en ik onze geldprijs van de bonnetjeslotto opgehaald. Boven een bepaald bedrag (vanaf 1000 TWD) moet er officieel tien procent belasting worden betaald over de prijs, maar het kostte ons 4 TWD, dus met een mooi restbedrag wandelden we het postkantoor weer uit. De Chinese les was weer erg druk maar duidelijk. De lerares van Bastiaan en Machteld bleek tijdens de les te hebben gehuild, en de reden was niet helemaal duidelijk. Misschien vanwege het verhaal over de periode waarin Taiwanezen geen contact mochten hebben met hun familie in China, of vanwege wat commentaar op de lesmethode? Aangezien ze blijkbaar niet heel veel ervaring heeft het lesgeven aan een Intensive Course-klas (drie uur les per dag, wat wij dus hebben), zijn er wat verbeterpunten voor de les aangedragen dus waarschijnlijk wordt het bij hen binnenkort ook beter! ’s Avonds kregen we een mailtje van Nicole met het bericht dat we begin 2013 een maand lang ergens anders moeten wonen, omdat ons gebouw verbouwd wordt. Dat betekent dus weer verhuizen en we weten (net als Nicole) nog niet waar naartoe! Vrijdag scheen hier de zon heerlijk, terwijl ik op Facebook overal geklaag over de sneeuw zag. ’s Avonds gaf ik daardoor zelfs bijna mijn idee op om nog een pannenkoekje te gaan halen op de Night Market, tot ik me besefte dat ik daar hier m’n jas niet eens voor hoefde aan te trekken. Helaas was ons favoriete pannenkoekenkraampje spoorloos, dus we belandden met een lap kip op een bankje. Zaterdag was het Sinterklaasmiddag in Taipei! Met zestien Nederlanders (alle Leidse studenten verspreid over de drie universiteiten) hebben we ons vermaakt met een cadeautjesdoorgeefspel in de gemeenschappelijke ruimte op onze campus, die mooi versierd was met Sinterklaasvlaggetjes en vol stond met pepernoten, schuimpjes en minichocoladeletters. Iedereen had drie cadeautjes gekocht en aan de hand van een dobbelsteen en kaartjes met opdrachten werden de cadeautjes steeds van eigenaar gewisseld. Uiteindelijk eindigde ik met mijn eigen gekochte doos met cakejes, een fotolijstje en twee schattige beertjes waarvoor Bastiaan en ik erg ons best hebben gedaan om ze te bemachtigen. Bastiaan en ik hadden allebei ook een setje van drie schuimrubberen beestjes, waar we snoertjes omheen kunnen draaien, en verder had Bastiaan een Chinees beeldje van een kat en een pot met natte doekjes voor zijn computerscherm, hartstikke handig. ;P Na het spel hebben Bastiaan, Joren en ik zestien pizza’s gehaald bij het goede Italiaanse restaurant, als een goede afsluiting van een gezellige dag! Zondagmiddag zijn Bastiaan, Joren en ik naar de universiteit gegaan, waar Edie samen met een Taiwanees meisje meedeed aan een zangwedstrijd. Het meisje had een Chinees liedje geschreven en Edie zong het hartstikke goed, erg leuk! ’s Avonds gingen we met een hele groep de Italiaanse burger van de McDonalds proberen, en die smaakte naar bolognesesaus dus dat was weer een lekkere maaltijd! We hebben ook nog even gefacetimed met Henk en Hennie, waar ook de opa en oma van Bastiaan op bezoek waren, dus dat was een leuke verrassing! Hennie heeft inmiddels de operatie achter de rug en het Kerstrode gips zag er mooier uit dan het witte uit Taiwan.