Boracay: het paradijs in de Filipijnen

Terug van weggeweest! Twee weken vakantie zijn voorbij gevlogen, maar we zijn weer een hoop ervaringen en foto’s rijker. Een inhaalslag:

Maandagmiddag 27 mei had ik een toets die woordjes en grammatica bevatte die we dit afgelopen semester geleerd hadden. ’s Avonds gingen we uit eten met de acht Nederlanders, Maruschka, onze Taiwanese docente tijdens het tweede jaar in Leiden én twee Taiwanese meisjes die ons komend jaar in Leiden les zullen geven. Ze zagen er eigenlijk net zo oud uit als wij, maar ze bleken ‘al’ 25 en 26 jaar oud. Dinsdag bestond eigenlijk voornamelijk uit eten, héél veel eten. Voor de allerlaatste lessen in Taiwan begonnen lunchten Bastiaan en ik op de Night Market, een grote wafel met mangoijs, slagroom, koekjes en verse mango. Mijn lerares had voor eend, compleet met dunne pannekoekjes en saus om een soort wrap te maken, een ander Taiwanees vlees- en groentegerecht én verse watermeloen en ananas gezorgd, en terwijl we een Chinese film keken konden we dit lekkers dus eten. Bastiaan had helaas zelfs nog een toets, maar ’s avonds gingen we met zijn klasgenoten en zijn lerares eten in een Koreaans barbecuerestaurant. Het eten was volgens de Koreaanse klasgenoot overigens totaal niet Koreaans, maar in China eet men natuurlijk ook geen Foe Yong Hai en Babi Pangang zoals Nederlanders dat als ‘Chinees eten’ kennen. Zoals gewoonlijk kwam ik weer met een veel te volle maag van tafel en toen werden we door Bastiaans lerares ook nog meegenomen naar een tentje waar we allemaal nog een ijsje kregen van haar. Eenmaal terug op mijn kamer werden Machteld en ik verrast door onze kamergenoten met een lief kaartje waar ze alledrie iets op hadden geschreven en twee kleine cadeautjes. Heel toevallig waren deze cadeautjes precies de souvenirtjes waar ik zelf in winkeltjes ook wel eens naar heb staan kijken. Woensdag was het tijd om onze spullen voor het eerste deel van ons tripje door zuidoost-Azië in te pakken en ook konden we al onze boeken verzamelen en per boot alvast richting Nederland sturen. Dat scheelt ons op de terugweg twintig kilo bagage… Na een laatste etentje met de acht Leidse studenten gingen Bastiaan en ik ’s avonds richting het vliegveld. Onze eerste vlucht bracht ons naar Manila, waar we een paar uur moesten wachten op de volgende vlucht naar Kalibo, een plaatsje op één van de duizenden eilanden van de Filipijnen. Daar aangekomen wachtte ons een wild busritje van een uur of twee naar Caticlan, vanwaar we een boottochtje maakten naar onze eindbestemming: het eiland Boracay. Eenmaal aan land stapten we in een zogenaamde tricycle: een motor met een overdekt karretje als zijspan. Hiermee scheurden we over één van de weinige verharde wegen van het eiland (Boracay is een eiland met een oppervlakte van maar tien vierkante kilometer) en we werden afgezet bij het Frendz Resort, waar we een schattig bamboehutje tot onze beschikking hadden. ’s Middags hebben we aan het strand (nog geen twee minuten lopen) een lekker broodje gegeten en ons vergaapt aan het uitzicht: helderblauwe zee, wit zandstrand (het heet niet voor niets ‘White Beach’) en overal felgroene palmbomen. Na een eerste duik vielen we vanwege de lange reisnacht aan het eind van de middag in slaap, maar ’s avonds laat gingen we er op uit om wat te eten te zoeken en we belandden in D’Mall, het centrum van het eiland, vol restaurants en barretjes. In het ‘Hobbit Restaurant’ (à la Lord of the Rings) werden we bediend door lilliputters, dus ook het personeel paste bij het thema… Vrijdagmiddag hebben we ons heel wat uurtjes vermaakt op het strand en ’s avonds zaten we heerlijk met de voeten in het koele zand op het terras van een restaurant, waar we uitgebreid hebben gegeten. Later op de avond zochten we een barretje op met een balkon, al werd het zicht op zee beperkt door een grote palmboom. Ook zaterdag was een stranddag met als afsluiting een Italiaanse maaltijd, weer op het strand. Zondag moesten we de wekker zetten, want om half tien werden we opgehaald voor onze vijf uur durende geboekte boottocht. Met een tricycle gingen we naar de kust, waar we met een groep Aziaten op een boot stapten. De eerste stop was vlakbij Crocodile Island (waar overigens geen krokodillen rondzwemmen), waar we met een duikbril en snorkel drie kwartier lang de vissen mochten bekijken. Aangezien ik eigenlijk nog nooit fatsoenlijk onder water had gezwommen met een snorkel (op de een of andere manier raakte ik tijdens de zwemlessen op de basisschool altijd een beetje in paniek met zo’n ding in mijn mond, dus ik speelde altijd een beetje vals door gewoon mijn adem in te houden en zo onder water te zwemmen) lukte het me ook dit keer niet en ik had het eigenlijk al snel opgegeven, omdat ik van bovenaf ook één of twee visjes voorbij had zien komen. Bastiaan dook er wel vrolijk op los en probeerde me over te halen door te zeggen dat het echt heel erg mooi was onder water. Uiteindelijk heb ik het toch nog maar een keer geprobeerd en Bastiaan had gelijk: eenmaal onder water waande je je in een compleet andere wereld. Overal om je heen was koraal te zien en daarboven zwommen hele scholen visjes rond, met de mooiste kleuren. Felblauwe vissen, gestreepte vissen als een zebra, of juist vissen met hele goede schutkleuren. De tijd vloog om en we moesten per boot verder naar een privéeiland, Crystal Cove, waar we twee kleine grotjes in konden waar het zeewater naar binnen kwam en waar we dus weer mochten zwemmen. Een van de aanwezige reddingszwemmers nam Bastiaan en mij zelfs nog even mee naar een andere, nog kleinere grot, erg mooi. Van de hele reisgroep waren wij overigens twee van de weinigen die zonder zwemvest konden zwemmen, en op één kindje na waren het allemaal volwassen mensen. De derde stop was aan een prachtig en redelijk verlaten strand, waar het zeewater nog blauwer was dan bij Boracay en het was zo helder dat we de school visjes die steeds rond onze benen cirkelde goed konden zien. De volgende stop was aan de noordkant van Boracay, waar we lunchten in buffetvorm. De allerlaatste stop was halverwege het eiland een stukje van de kust vandaan, waar we nog een keer mochten snorkelen. Minder vissen te zien dit keer, maar we zagen wel een redelijk grote vis op de bodem en een school kleine, bijna doorzichtige visjes met een hele lange spitse ‘neus’. Na een wandeling langs het strand terug naar ons bamboehutje en een verfrissende douche vielen we met een verbrande rug (Bastiaan) en een verbrand gezicht (Michelle) in slaap, tot we ’s avonds weer aan de kust gingen eten. Op onze laatste dag in ‘Paradise’ hebben we ontbeten in D’Mall en na wat voorbereiding op de komende vluchten richting Vietnam hebben we het strand weer opgezocht (dit keer wel in de schaduw). Na het eten ’s avonds gingen we nog even op stap om een verse ‘buko’, te halen. Met de half opengehakte kokosnoot en een rietje ploften we neer op het strand. Helaas was het kokossap niet zo lekker als gehoopt, maar het zag er feestelijk uit. Net voordat we gingen slapen barstte de hel opeens open boven Boracay en drie harde knallen werden veroorzaakt door vallende palmtakken op onze verandaoverkapping, die gelukkig overeind bleef staan. Dinsdagochtend moesten we vroeg op, want om zeven uur werden we opgehaald op per busje, boot en touringcar terug te gaan naar vliegveld Kalibo. Daar begon een lange dag van wachten, want na een vlucht van nog geen uur waren we terug in Manila, waar we tot ’s avonds laat moesten wachten op onze doorvlucht naar Hanoi, de hoofdstad van Vietnam. Ondanks het feit dat Boracay aan de oostzijde, waar wij verbleven, inderdaad een paradijsje is, wordt een groot deel van het eiland bewoond door arme mensen. De huisjes hebben golfplaten daken en we hebben wat kinderarbeid gezien. Ook viel het ons op dat er veel westerse mannen, meestal op leeftijd en niet erg aantrekkelijk, hier hand in hand lopen en dineren met een plaatselijke, vaak veel jongere, dame. De bevolking, met name buiten het toeristische gebied, kwam wat agressief op ons over en er wordt geprobeerd veel misbruik van je te maken op geldgebied.