Het boerenleven in Taiwan

Maandagochtend in de bieb kwam opeens dezelfde jongen als die mij maanden geleden eens had aangesproken en me na twee minuten mee uit eten had gevraagd (beetje te hard van stapel, niet?) aan dezelfde tafel zitten als waar Bastiaan en ik zaten. Hij heeft ons geloof ik een uur aangestaard, maar dit keer werden er geen afspraakjes geprobeerd te maken. Toen ik ’s avonds alleen naar huis liep, haalde een Taiwanese jongen me opeens in en vertelde dat hij graag even met me zou praten, omdat ik een interessante verschijning was en een mooie lach had. Hij begon het gesprek in het Engels, maar toen hij hoorde dat ik Chinees studeerde, schakelden we daarop over. Hij studeerde Arabisch aan dezelfde universiteit als waar vijf andere Leidse studenten dit jaar een beurs hebben gekregen, aan de rand van Taipei. Het was nog een eind lopen naar huis en toen ik hem vroeg waar hij zelf eigenlijk naartoe ging, bleek dat hij van zijn oorspronkelijke plan had afgezien om mij te achtervolgen. Beetje eng vond ik, dus toen hij vroeg of hij mijn telefoonnummer mocht hebben zodat we misschien een keer wat konden afspreken, heb ik maar verzonnen dat ik geen Taiwanees nummer heb en dat het ook erg druk is op school. Gelukkig klonk ik erg overtuigend, want uiteindelijk droop hij af. Taiwanezen vinden het erg spannend en interessant om contact te hebben met buitenlanders, maar de manier waarop ze dat contact tot stand proberen te brengen is vaak een beetje griezelig. Gelukkig beschermt Bastiaan me meestal voor dit soort verzoekjes! Na een rondje hardlopen en een verfrissende douche hebben Bastiaan en ik onze online sollicitatieformulieren voor een baan in de horeca op Schiphol ingediend en aangezien Bastiaan daar vorige zomer ook gewerkt heeft, kan hij onze slagingskans via de assistent-manager een beetje verhogen. Tsja, vanaf juli zal er toch weer geld verdiend moeten worden, want dan wordt er niet meer maandelijks genoeg op onze rekening gestort… De volgende dag kregen we allebei een reactie via de mail: of we op 8 april de sollicitatiebijeenkomst bij wilden wonen, want ze waren enthousiast door onze brieven. Ik geloof niet dat ze heel aandachtig gelezen hebben, want we hadden allebei vermeld dat we tot en met juni niet in Nederland wonen. Dinsdag zou ik eigenlijk met mijn lerares en klasgenoten naar Danshui gaan, maar de lerares had nog niet alles geregeld voor dit uitstapje, dus dat ging niet door. Niet heel erg, want ik ben al twee keer in Danshui geweest en dat is eigenlijk wel genoeg, heel veel is er niet te beleven. Maandag had Bastiaan een presentatie moeten houden over de Olympische Spelen van 1928 in Amsterdam en een toets moeten maken, maar dinsdag keken zij in de klas een film en zijn gepensioneerde klasgenoot had weer veel lekkers meegenomen. ’s Avonds hebben we weer een uurtje gepoold samen in een zaaltje tussen de fanatieke tafeltennissers. Woensdag hadden we een uitstapje dat door het Mandarin Training Center geregeld was. Vroeg in de ochtend vertrokken we met twee volle bussen naar Miaoli, een stad waar veel aardbeienvelden zijn. Rond elf uur kwamen we aan bij een van de velden, waar we onze voeten in prachtige rubberlaarzen mochten steken (met nog een plastic zak om onze voet als bescherming tegen het vuil) en daarna kreeg iedereen een doos en een schaartje waarmee we het veld in konden om zelf aardbeien te plukken. Erg leuk om een keer te doen, maar Bastiaan en ik waren als eerste weer klaar want twee volle dozen aardbeien zagen we niet zitten, omdat we niet echt plek hebben om ze goed te bewaren. Toen we bij de eigenaresse van het veld kwamen om af te rekenen, gooide zij alsnog wat extra aardbeien in beide dozen, zodat ze allebei een kilo wogen. Ze vond mijn argument dat we zoveel aardbeien niet allemaal op konden krijgen niet zo goed, want ‘dit waren erg lekkere aardbeien’. Vooruit dan, twee kilo aardbeien rijker hebben we een lekker boterhammetje met pindakaas gegeten tot iedereen klaar was en we weer vertrokken. De drie klasgenootjes van Bastiaan waar we laatst mee naar het museum waren gegaan waren vandaag ook van de partij en ook zijn oudere klasgenoot had zich samen met zijn vrouw ingeschreven. De volgende stop was bedoeld voor lunch, maar aangezien we net boterhammen gegeten hadden, besloten we ‘alleen een ijsje te nemen’. Samen met Bastiaans drie klasgenoten en twee Canadese vrienden van hen belandden we in een restaurantje waar ze schaafijs serveerden. De baas raadde ons een bepaalde schaal ijs aan, waar we met z’n allen genoeg aan zouden moeten hebben. Nou, dat hadden we zeker. Na een paar minuten kwam hij aan met een ijsberg van ongeveer een halve meter hoog, rondom bedekt met verse aardbeien! ‘Alleen een ijsje’ werd dus alsnog een flinke hap, maar het was heerlijk en uiteindelijk hebben we de schaal leeg gekregen. De laatste activiteit van de dag bestond uit onze eigen aardbeienjam maken. Bastiaan en ik deelden een grote pan aardbeien met Bastiaans klasgenoot, zijn vrouw en een meisje uit Nicaragua. Het was erg gezellig en een leuke bezigheid, al leek onze jam niet zo dik te worden als die van andere groepjes. Met twee kilo versgeplukte aardbeien, twee potjes nog warme aardbeienjam en een mooie roos die Bastiaan voor me had geplukt in de rozentuin hadden we een erg geslaagde dag achter de rug! Helaas waren onze aardbeien donderdag al beschimmeld, dus we hebben er niets van kunnen eten. We hebben de hele middag in de Dante Coffee gezeten om het volgende hoofdstuk van Spaans door te nemen en gelukkig konden we ondertussen wel brood met lekkere jam eten. ’s Avonds aten we weer sushi aan de lopende band, na een kapperbezoekje van Bastiaan. Vrijdag zouden we met het afdelingshoofd van school ergens naartoe gaan, maar het leek erop alsof ze zelf nog niet precies wist waar ze ons mee naartoe wilde nemen en we zouden ook eerst zelf een eind moeten reizen voordat we haar ontmoetten, terwijl ze het eerder had over een paar auto’s waarin ze ons zou vervoeren. Omdat het allemaal weer typisch Taiwanees – vaag dus – geregeld was en we best laat de informatie te horen kregen van de andere Nederlanders nadat Bastiaan er zelf om moest vragen, hebben Bastiaan en ik afgezien van het plan en ’s middags zijn we samen naar het National Museum of History geweest. De prijs van het entreekaartje was te verwaarlozen, maar als je naar de tijdelijke tentoonstelling van Michelangelo wilde (waarschijnlijk alleen replica’s) mocht je zes euro toegang betalen. Dat bewaren we dus maar voor Rome! Het museum was leuk en had een theehoekje aan het raam waar je uit kon kijken op de Lotusvijver van de Botanische Tuinen waar we laatst waren, maar helaas stonden de bloemen nog steeds niet in bloei. Aan het eind van de middag bereidden we ons met een kopje koffie en cup-a-soup voor op ons volgende bezoekje aan het zwembad. Bastiaan voelt zich gelukkig weer veel beter (het herstel zette zich vrij snel in nadat hij door informatie op internet had geconcludeerd dat hij misschien een bijholteontsteking had) en dus hebben we weer wat baantjes kunnen trekken. Na een maaltijd bij de Japanse bakplaat en een aflevering Masterchef moest ik Bastiaans haar wat bijknippen, want na het bezoekje aan de kapper zat het toch niet helemaal goed en eigenlijk was het nog veel te lang. Ik was echt bang om zijn haar te verpesten, maar gelukkig is hij niet kaal nu en is hij zelfs erg tevreden! Zaterdagavond konden we na een huiswerkdagje in het National Palace Museum weer een uurtje luisteren naar het concert van Edie en het koor waar ze bij zingt. Mooie lokatie voor een optreden natuurlijk, in zo’n grote ruimte klinkt het extra mooi. Zondagmiddag hebben Bastiaan en ik geluncht in het theezaakje waar we met papa, mama en Laura geweest waren. Heerlijke crêpe met daarbij een Butterscotchtheetje, we waanden ons weer even in Europa! Overigens werd er wel een kerstliedje gedraaid toen we net binnen kwamen, op enkele plekken in de stad is er ook nog steeds kerstversiering of zelfs een kerstboom! De rest van de middag hebben we ons weer op het Spaans gestort en na een afhaalmaaltijd op de campus hadden we weer een gezellig videogesprek met Henk en Hennie.