Verhuizing: 2/3

Na de lessen maandag besloten we met z’n achten naar Nicole te gaan, aangezien we allemaal in de veronderstelling waren dinsdag te moeten verhuizen en we hadden nog geen informatie gehad over de nieuwe kamerindeling en de tijd waarop het busje ons zou ophalen. Toen we in het kantoortje aankwamen, bleek dat Nicole ons net een mailtje had gestuurd met onze nieuwe kamernummers, maar over het busje schreef ze niets! Toen we ernaar vroegen, kregen we als reactie dat we dit keer zelf moesten verhuizen, maar daar waren we het niet mee eens. Het is al ongebruikelijk dat we moeten verhuizen, maar aangezien er geen andere oplossing was, hebben we daar natuurlijk allemaal mee ingestemd, er van uit gaande dat we wel wat hulp zouden krijgen. De verhuisdatum was ook opeens veranderd naar woensdag, wat Nicole mooi de gelegenheid gaf om dinsdag alsnog een busje voor ons te regelen. Dinsdagavond zijn we met z’n allen nog even de deur uit gegaan om afscheid te nemen van deze tijdelijke woonplaats (dat wil zeggen: de meisjes hebben allemaal een grote wafel gegeten met fruit en/of ijs en de jongens hadden een zakje friet gemaakt van zoete aardappel). Woensdag kon alles weer ingepakt worden, want om twaalf uur zou het verhuisbusje vertrekken. Dit keer verhuisden we terug naar Gongguan, maar dan naar een ander gebouw op de campus. Tijdens de voorlichting over Taiwan in Leiden was ons over dit gebouw verteld: kamers met een eigen douche en toilet, een gemeenschappelijk keukentje, en een dak met mooi uitzicht over de hele stad. Ik was ingedeeld op een kamer op de negende verdieping, samen met Machteld, Myrthe en Edie. Nadat we allemaal een sleutel hadden bemachtigd, konden de koffers (gelukkig met een lift!) naar boven, waar we voor de volgende verrassing stonden: de klerenkasten waren alle vier voorzien van een groot hangslot, en de plankjes boven het bureau waren niet (bij Edie), gedeeltelijk (bij Machteld en Myrthe) of helemaal (bij mij) afgeplakt met kranten. Toen we beneden bij de receptie verhaal gingen halen, bleek dat we alleen het bed en het bureau tot onze beschikking hadden, omdat de eerdere bewoonsters nu op vakantie waren, pas over een paar weken weer terug zouden komen en hun kleren en spullen in de kamer hadden achtergelaten. Dat wordt dus twee weken uit de koffer leven! Gelukkig is het bureau hier bijna twee keer zo groot als alle eerdere bureaus, dus eigenlijk kan ik mijn overige spullen nog redelijk ‘goed’ kwijt ook! ’s Avonds hebben Bastiaan en ik het dak natuurlijk meteen even opgezocht, en het uitzicht is inderdaad erg mooi! Omdat het sinds woensdag ook weer heerlijk warm is (25 graden!) hebben we donderdagochtend ook op het dak in het zonnetje ontbeten. Na de lessen hadden we met een Nederlands meisje afgesproken dat een maand in Taipei is voor een antropologisch onderzoek. Van een lerares uit Leiden had ze onze mailadressen gekregen en het leek haar leuk om een keer wat te gaan eten met z’n allen. We hebben haar dus meegenomen naar Tot Ziens, en de rest van de avond hebben eerst het dak bekeken van het gebouw waar we de eerste paar maanden woonden (want daar waren we zelf ook nog nooit geweest, aangezien de deur naar boven altijd op slot zat), daarna het dak van het gebouw waar we nu wonen en natuurlijk hebben we ook nog even over de Night Market gewandeld. Vrijdag moesten Bastiaan en ik in de kelder van de bibliotheek gaan zitten om samen een serie te kunnen kijken, aangezien het gebouw waar we nu wonen geen gemeenschappelijke ruimte heeft (tenzij je buiten in het donker op een miniterrasje tussen de muggen wil zitten) en de bieb óók verbouwd wordt. Zaterdag hebben we een grote boekenwinkel bezocht waar Bastiaan een boek had besteld en ’s avonds hebben we met vijf Nederlanders lekker Koreaans gegeten. Zondag vertrokken we – na weer eens een McDonalds-pannenkoekenontbijt met de Nederlanders – met z’n tweetjes naar de Olifantenberg en naastgelegen bergen aan de rand van de stad. Vanaf deze berg heb je echt ontzettend goed zicht op de Taipei 101 en natuurlijk op de rest van de stad. Na in totaal vier bergtoppen kwamen we aan de andere kant weer beneden, waar een mensenmassa zich had verzameld voor de grootste tempel die we hier ooit hebben gezien. Na een douche en een Vietnamese maaltijd was het tijd om via Skype live de verslagen te horen van de geslaagde surpriseparty afgelopen zaterdagavond voor papa’s 50e verjaardag.