2013!

Gelukkig Nieuwjaar allemaal! Opeens is het dan zover: het nieuwe jaar is begonnen. Maandag zijn Bastiaan en ik samen met Machteld en Joren rond tien uur ’s avonds richting de Sun Yat Sen Memorial Hall gegaan, waar we mooi uitzicht hadden op de Taipei 101 (én duizenden zwartharige hoofden). Het schijnt dat op 31 december de metro het drukst is, dus we waren al bang voor een nieuwe flauwvalactie, maar op de heenweg stonden we alleen de laatste drie haltes dicht op elkaar gepropt tussen de andere reizigers, dus het viel eigenlijk heel erg mee! Op de drukkere haltes waren wel een hoop medewerkers aanwezig om de mensenstroom enigszins in goede banen te leiden, en ook op straat stonden overal verkeersregelaars. Eenmaal aangekomen op het plein moesten we ons een weg banen door de menigte om een mooi plekje te veroveren met goed zicht op de toren, waar om twaalf uur vuurwerk van zou worden afgestoken. Tijdens het laatste uur van 2012 besefte ik me opeens dat we, door onze vlucht naar Taipei, eigenlijk zeven uur tekort komen, maar dat we in 2013 door de terugreis die uren weer inhalen. Dat betekent dat we volgend jaar zeven heerlijke uren extra kunnen genieten van een ‘normaal’ Kerstdiner en oliebollen op Oudjaarsavond! Een paar minuten voor twaalf stonden wij vieren natuurlijk gespannen te wachten op de aftelling, maar opeens was daar de eerste knal en begon het vuurwerk van de toren af te komen! Na een leuke vuurwerkshow van een minuut of drie verschenen de woorden ‘Gelukkig Nieuwjaar’ en ‘2013’ op de toren, was het vuurwerk voorbij, en begon de mensenmassa zich (vrijwel meteen!) een weg naar een van de uitgangen van het plein te banen. Wij waren eigenlijk een beetje in de war, was het nu opeens al voorbij? Buiten het vuurwerk van de Taipei 101 wordt er in de stad geen vuurwerk afgestoken, dus we moesten het hier echt mee doen. Met een suikerspin zijn we aan de terugweg begonnen – lopend, want de rij voor de metroingang was nu wel ontzettend lang. Na een wandeling van een dik uur hebben we nog even wat gegeten en gedronken en niet veel later kwamen ook Myrthe en Edie weer thuis en nog even bij ons zitten. We vonden het allemaal wel een raar idee dat alle Nederlandse familie en vrienden het vuurwerk nog te goed hadden. Nieuwjaarsdag verliep vrij rustig aangezien de familiebezoekjes een beetje lastig waren, dus we hebben ons een beetje vermaakt met wat spelletjes en een filmpje. Woensdag begonnen de lessen op het MTC weer en ’s avonds hadden we een bijeenkomst waarin ons iets verteld werd over de komende verbouwing van ons gebouw op de campus. Over twee weken moeten we verhuizen, om vervolgens na twee weken op de Main Campus wéér te verhuizen naar een ander gebouw op de Gongguan Campus, vlakbij ons huidige gebouw. Na daar ook twee weken te hebben gewoond, zou ons ‘eigen’ gebouw volledig gerestaureerd moeten zijn. Het is de bedoeling dat hier volgend jaar op alle verdiepingen studenten kunnen wonen (wij bezetten met z’n allen alleen de eerste verdieping), dus de meubels en bedden in de slaapkamers, de douches én de wc’s worden allemaal vernieuwd. Nu is het nog even afwachten of wij half februari de enige bewoners zijn voor het laatste semester van dit schooljaar, of dat het hele gebouw ook meteen vol zit, want in dat laatste geval zijn we bang dat we vaak zullen moeten vechten voor een plekje in de gemeenschappelijke ruimte. Donderdagochtend had ik het mondelinge gedeelte van mijn eindtentamen Engels, waarbij ik samen met Kitty, mijn buurvrouw gedurende al deze lessen, een toneelstukje moest opvoeren aan de hand van een scenario dat de lerares ons gaf. Niemand van de koppels wilde natuurlijk beginnen, dus aan de hand van een soort ‘strootje-trekken’ werd de volgorde van ‘optreden’ bepaald. Drie keer raden wie het korste strootje trokken… Voordeel was – bleek achteraf – dat wij, als eerste koppel, een van de makkelijkste scenario’s hadden, dus volgens mij ging het redelijk. Aangezien Joren jarig was, hadden we ’s avonds als verrassing een heerlijke taart gekocht. Het weer hier is overigens echt verschrikkelijk de laatste paar dagen. Het regent vrijwel constant, de temperatuur schommelt rond de tien graden, en aangezien de Taiwanezen geen verwarming hebben (nergens!), is het binnen allesbehalve aangenaam. Vrijdagavond aten Bastiaan en ik weer bij de Mexicaan, waar dit keer wél alle gerechten van de kaart te bestellen waren, dus we hebben opnieuw heerlijk gegeten! Zaterdagochtend werden we om acht uur opnieuw vrolijk gewekt: dit keer niet door één persoon die halve kasten en bedden uit het raam naar beneden gooide, maar door een heel bouwvakkersteam met drilboren – de verbouwing is begonnen! Gelukkig hadden Bastiaan en ik een weekendje weg in het vooruitzicht: zaterdag en zondag verbleven we in Danshui. We hebben een tijd over de boulevard gewandeld en kleine souvenirwinkeltjes bekeken en ’s avonds hebben we heerlijk en gezellig gegeten in een ‘All you can eat’-restaurant. Toen we zondagmiddag weer terugkwamen op de campus, waren de bouwvakkers nog volop bezig. Hele stukken muur zijn verdwenen en overal ligt stof, dus ik ben blij dat we hier over een weekje aan kunnen ontsnappen.