Xiamen
Blijf op de hoogte en volg Michelle
23 Augustus 2015 | China, Xiamen
Na een warm welkom op de hotelkamer door Hello Kitty en meneer Teddy – twee grote knuffelbeesten op bed – gingen we de bus weer in naar de Nanputuo-tempel, waar wij als lange westerlingen veel bekijks trokken. Omdat we allebei geen behoefte meer hadden aan nóg een busrit, hebben we de terugweg naar het hotel gewandeld en onderweg ergens lekker gegeten.
Zaterdagochtend hadden we ontbijt in het hotel, dat naast Chinese warme gerechten gelukkig ook uit cakejes en boterhammen die je kon toasten bestond. Op tijd en met een volle maag gingen we naar de kust, waar we de boot wilden pakken naar het Gulang-eiland. Op dit eiland zouden veel koloniale huizen en andere bezienswaardigheden te zien zijn. Eenmaal bij de pier bleek dat de kaartjes voor toeristen daar niet meer te krijgen waren. Er stond aangegeven dat je een paar minuutjes kon lopen naar de volgende pier, of per bus naar een pier verder naar het noorden kon gaan voor kaartjes. Wij besloten eerst te wandelen naar de volgende pier, maar daar aangekomen duwde de caissière ons een briefje onder de neus, waarop in het Engels geschreven stond dat alleen de bewoners van het eiland vanaf die pier de boot op konden en dat toeristen naar de noordelijke pier moesten voor kaartjes. Dat hadden ze wat ons betreft bij die eerste pier ook al wel duidelijk kunnen vermelden…
Er zat dus niets anders op dan nog een stuk verder te lopen, in de hitte. Eindelijk bij de juiste pier waren daar alle loketjes gesloten met de mededeling dat er voor die dag geen boottickets meer waren. Wel kon je ze nog online bestellen voor de volgende dag. Drie maal was dit keer dus geen scheepsrecht… Daar ging ons uitje naar Gulang-eiland dus, dat eigenlijk het hoogst op ons lijstje met bezichtigingen stond in Xiamen. We zijn maar op een terrasje neergeploft met een koud drankje en daar hebben we lekker een uurtje uitgerust.
Omdat we toch nog wel íets wilden zien deze dag, besloten we per bus naar een Duits fort te gaan. Daar zagen we op een paar oude kanonnen na eigenlijk niet heel veel bijzonders, dus daar waren we al snel weer weg. Langs een klein stukje strand zijn we weer richting een wijk gelopen waar we konden lunchen en toen waren we weer vlakbij de Nanputuo-tempel. De dag ervoor hadden we al gezien dat je vanaf daar een hoge berg kon beklimmen, maar toen vonden we het eigenlijk te warm om aan die klim te beginnen. Aangezien we nu geen betere optie hadden, besloten we alsnog die berg op te gaan. Een minuut of twintig later en liters vocht lichter bereikten we de top van de berg. Typisch Chinees om daar een miniwinkeltje te bouwen en nog typischer dat het er daardoor meer op een afvalhoop leek dan op een mooi uitzichtpunt. Snel zijn we weer een stukje naar beneden gelopen, waar gelukkig ook meerdere paviljoentjes en plateaus waren om uit te kijken over Xiamen.
In een enorm gebouw naast ons hotel, waar je kunt KTV’en (karaoke), zagen wij door het raam ook een groot buffet, dus we hoopten daar te kunnen eten. Bij binnenkomst werd er aan beide kanten door vijf man personeel diep voor ons gebogen en ook bij de receptie stonden vijf mensen ons op te wachten – vreselijk, dat beleefde gedoe leidt altijd tot ongemakkelijke situaties. Toen we vroegen of er nog plek was voor twee personen, werd er een hoop tegen ons gerateld en daaruit maakten wij beiden op dat het restaurant nu nog vol zat, maar dat er om half negen een tafeltje voor ons vrij zou komen. Dat betekende een half uurtje wachten en wij stemden daarmee in, waarna we alvast konden afrekenen. We werden wel alvast meegenomen naar de ruimte waar het buffet was opgesteld en we kregen allebei een dienblad in onze handen met twee kleine bordjes erop. We dachten dat we alvast een paar kleine hapjes mochten pakken en dan in de wachtruimte konden wachten op onze tafel. Met wat sushi, amusegerechtjes, een klein schaaltje met een Spaanse visschotel en wat kip kerrie namen we dus plaats. Even later kwam de manager (denken we) een praatje met ons maken en hij ging daarna opeens alvast ons dessert halen, wat wij een beetje een vreemde volgorde vonden. Toen om half negen opeens de buffetruimte werd afgesloten en wij minstens tien chefs de boel zagen afruimen, bleek dat de zaak om half negen sloot! Snel gingen we terug naar de receptie en toen zij het misverstand begrepen, boden ze meteen aan om ons geld terug te geven. Hadden we dus gewoon een beetje gratis sushi en wat andere kleine hapjes op…
Helaas was ons gratis buffetavontuur niet zo uitgebreid geweest dat we genoeg hadden gegeten, dus bij de McDonalds hebben we nog maar een frietje en een ijsje aan onze maaltijd toegevoegd. Terug in het hotel wilde Bastiaan alvast zijn zes t-shirts ophalen die hij had ingeleverd om ze te laten wassen. In de instructies stond namelijk duidelijk vermeld dat je de kleding op dezelfde dag vóór acht uur ’s avonds zou terugkrijgen, mits je alles voor tien uur ’s ochtends had ingeleverd. Bastiaan had alles ’s ochtends om half negen al bij de receptie afgegeven, maar zijn kleding bleek nog bij de wasserette te zijn en de receptionist was niet al te behulpzaam. Gelukkig was er ook nog een schoonmaakster die iets beter naar ons verhaal luisterde en het met ons eens was dat de informatievoorziening aangepast moest worden, aangezien ze hun beloftes niet altijd konden waarmaken. Daar kregen wij alleen de kleding niet mee terug en de volgende ochtend wilden we op tijd uitchecken…
Om acht uur ’s ochtends stonden wij weer bij de receptie, want we gingen ervanuit dat de meneer van de avond-/nachtdienst dit probleempje waarschijnlijk niet gemeld had bij binnenkomst van zijn collega. In dat geval zouden we alles weer opnieuw moeten uitleggen en zou er snel actie moeten worden ondernomen om de shirts nog voor ons vertrek bij het hotel te krijgen. Dezelfde man bleek echter nog niet naar huis (lange dienst!) en toen hij ons zag, kon hij ons – gelukkig – vertellen dat de koerier onderweg was en dat de kleding over een kwartiertje wel in het hotel zou moeten zijn. Opgelucht konden wij naar de ontbijtzaal en jawel, bij terugkeer in de kamer lag de tas met gewassen t-shirts op het bed. Halleluja, snel konden we de koffers weer inpakken en op tijd naar het station voor onze treinreis: zeven uur lang, naar Hangzhou.
Foto's volgen nog op de website van Bastiaan.
-
24 Augustus 2015 - 21:20
Angelique:
Hallo Michelle en Bastiaan,
Tja, opgroeien in een fatsoenlijk nest heeft inderdaad tot consequentie dat je je wel eens kunt ergeren aan de maniertjes van anderen....en kon Bastiaan toch wel redelijk zitten op zo'n stapelbed? Het lijkt me dat als je 4 uur voorover gebogen moet zitten je de rest van de dag niet meer rechtop kunt lopen.
Jammer dat ondanks zorgvuldige voorbereiding van een reis je toch onverwacht op zaken stuit die je plannen in duigen laten vallen, aan jullie inzet zo links en rechts zal het zeker niet liggen. Van het kastje naar de muur.....
Prachtige anekdote ook van het buffet, zo'n taal zorgt nog wel eens voor verrassingen......maar goed die paar hapjes waren binnen en wat een redding toch weer zo'n wereldwijde keten waar niets je kan verrassen!
Al met al weer ervaringen rijker en voor ons levert het wederom een smakelijk verhaaltje op.
Hopelijk meer geluk met de planning in Hangzhou!
liefs van 2 achterblijvers
-
25 Augustus 2015 - 19:46
Hannie Scherpenisse:
Hallo Michelle en Bastiaan,
Dat was weer en leuk verhaal alleen dat boeren is niet zo leuk, zeker niet als die persoon ook nog naast je zit Michelle .......Zat ook niet mee om kaartjes te bemachtigen voor dat ritje met de boot, maar jullie komen er steeds wel uit zo samen. Nog veel plezier en tot het volgende verslag.
Groetjes opa en oma Nouwen XX
-
25 Augustus 2015 - 20:43
Henk:
Hoi Bastiaan en Michelle,
ja, met stijgend respect en bewondering volgen wij natuurlijk jullie "missie", want zo lijkt het af en toe, in China
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley