Dubai

Na Shanghai hebben we ook nog twee daagjes in Dubai doorgebracht, dus dit wordt écht het laatste verslag van onze mooie zomervakantie! Omdat onze vlucht ons op zondagochtend al om vijf uur in Dubai bracht, hoopten we onze koffers bij het hotel te kunnen stallen zodat we die niet met ons mee hoefden te slepen als we even de stad in zouden gaan om ergens te ontbijten. We hadden een hotelkamer geboekt waar we volgens de reispapieren namelijk pas om twee uur ’s middags in konden. Met de metro gingen we richting het hotel en toen moesten we nog een dik kwartier lopen tot we bij de ingang van het hotel kwamen. Daar bleek dat we bij het appartementengedeelte stonden in plaats van bij het hotel, dus per golfkar werden we toen naar de juiste receptie gereden.

In het hotel viel het ons meteen op hoe vriendelijk en gastvrij het personeel was. In China word je amper aangekeken als je komt inchecken, maar hier werden we als een koningspaar behandeld. Toen we vroegen of we onze bagage even mochten stallen, bleek dat ze al een vrije kamer voor ons hadden. Een van de ‘bedienden’ bracht onze koffers helemaal tot in de luxe hotelkamer en toen we even snel gedoucht hadden, gingen we bij de supermarkt in de buurt een ontbijtje halen. Het ontbijtbuffet à €25,- per persoon hadden we maar beleefd afgeslagen…

Ons hotel zat vlak naast de Dubai Mall, het grootste overdekte winkelcentrum ter wereld, en de Burj Khalifa, het hoogste gebouw ter wereld, dus na het ontbijt trotseerden we de hitte (ik ook nog met een dunne sjaal om mijn schouders, omdat blote armen en benen hier niet echt gewaardeerd worden) en liepen we snel de airco van het enorme winkelcentrum in. Eigenlijk zou je je alleen in deze mall al twee dagen kunnen vermaken. Naast een heleboel chique winkels en restaurants waren er ook wat betaalbaardere food courts en verder was er een schaatsbaan, een bioscoop, een game hall met kermisattracties en zelfs kleine achtbanen, een groot aquarium waar haaien, roggen en een heleboel andere grote vissen in rondzwommen en vast nog een heleboel meer dat wij niet gezien hebben. Als je eenmaal binnen bent, verdwaal je eigenlijk meteen en soms moesten we letterlijk een paar kilometer lopen voordat we waren waar we wilden zijn.

Als eerste hebben we de Burj Khalifa opgezocht. Bij de kassa werden kaartjes aangeboden voor de 148e verdieping. Deze kostten maar liefst €125,- per persoon. Bastiaan had online al gezien dat je ook naar de 124e verdieping kon en dat was ‘maar’ een euro of dertig per persoon, maar daarover konden we bij de ingang eigenlijk geen informatie vinden. Bij navraag bleken de kaartjes gelukkig wel te bestaan, dus even later stapten we in een lift die ons in een minuut naar boven bracht. Daar belandden we in de open lucht, op een houten, ontzettend krakende vloer. Aan de rand waren glazen wanden waar op bepaalde hoogtes openingen in zaten. Ik met mijn hoogtevrees kreeg door het gekraak (en de bouwvakkers die vlak boven ons hoofd in iets aan het boren waren) in combinatie met het feit dat we niet ‘binnen’ stonden opeens een soort paniekaanval, dus gelukkig konden we ook naar de 125e verdieping, waar we gewoon ín de toren waren. Toen we het uitzicht over Dubai (eigenlijk maar een dunne sliert flatgebouwen en daaromheen een oase-achtig gebied met Arabische licht gekleurde huizen en palmbomen in de straten) van alle kanten bekeken hadden, was ik blij dat we snel weer met de lift naar beneden konden. We kunnen in ieder geval zeggen dat we in het hoogste gebouw ter wereld zijn geweest!

Omdat het inmiddels wel meer dan 45 graden was en we tijdens onze nachtvlucht allebei maar een paar uurtjes geslapen hadden, vonden we het na bijna drie weken toch redelijk intensieve dagen tijd om het zwembad bij het hotel op te zoeken. Daar hebben we een heerlijke duik genomen en daarna vielen we allebei al vrij snel in slaap op de ligstoelen aan het water. Rond zeven uur had ik opeens erge honger, maar toen we op de hotelkamer waren om ons om te kleden zodat we naar de mall konden voor het avondeten, wilde ik eigenlijk het liefst gewoon naar bed. Toch hebben we ons uiteindelijk naar de mall gesleept (het was nog steeds minstens veertig graden) en belandden we bij een Italiaans restaurant, waar we vooraf een lekker stuk brood kregen dat wat groter was dan we hadden verwacht. Deels vanwege de jetlag en deels vanwege het stevige voorgerecht kreeg Bastiaan zijn pizza daarna niet eens meer helemaal op en mijn salade kostte ook flink wat tijd, maar het was een goed restaurant met vriendelijk personeel – heel anders ‘uit eten’ dan in China dus.

Maandag zijn we met de metro een heel eind naar het zuiden afgereisd, waar we de Burj al Arab (het enige zevensterrenhotel ter wereld aan de kust van Dubai) van dichtbij voorbij zagen komen. Heel rustig zijn we vanaf het metrostation naar de kust gelopen om de zee even te kunnen zien, maar het zand was bloedheet, er was nergens schaduw en het water was hartstikke warm, dus ons strandbezoekje heeft nog geen vijf minuten geduurd. Eigenlijk zie je in Dubai ook niemand op straat, zelfs niet ’s avonds als de zon onder is. Volgens mij werkt de ene helft van de bevolking in de grote overdekte winkelcentra, en is van de andere helft een deel taxichauffeur en een deel bouwvakker –overal waar je kijkt worden nieuwe flats uit de grond gestampt. Na ons uitstapje zijn we snel weer het zwembad ingedoken en ’s avonds hebben we in de Dubai Mall heerlijk Libanees gegeten. Zowel vóór als na het eten hebben we aan de zijkant van de mall nog naar een watershow gekeken: in een grote vijver leken de waterstralen uit een heleboel fonteinen wel met elkaar te dansen en begeleid door Arabische muziek was het een mooi spektakel.

Dinsdag was het tijd voor onze terugreis naar Nederland: na het ontbijt zijn we per taxi naar het metrostation gebracht (deze allerlaatste etappe besloten we het onszelf iets makkelijker te maken en dus bespaarden we onszelf de wandeltocht naar de metro met de koffers in de hitte) en om drie uur vertrok ons vliegtuig naar Amsterdam, waar we om acht uur weer veilig landden.